Bizi takip eden dostlarım biliyorlar ki geçen hafta kısa bir sıla-i Rahim ziyareti yapmıştık. Oraya ait bir kısım hatıra ve gözlemlerimizi paylaşmasak ayıp olacak.

Allah'a hamdolsun ki kolay bir yolculukla Burkina Faso’ya ulaştık. Havaalanından çıktık. Oradaki dostlarımız bizi muhabbetle karşıladılar. Yunus’u bilir misiniz? Onun çorbasını içmeyen hayatta çorba içtim demezmiş. O bir Burkinalı olsa da onun hem eli hem de gönlü Türk gibidir. Gayet leziz Türk mutfağı örnekleriyle soframızı hazırlamış. Orada bulunan ve muhabbetle kucaklaşmaya hasret kaldığımız arkadaşlara yemeğimizi yedik. Çay ve sohbetin arkasından gece istirahate geçtik.

Kaldığımız misafirhanede bir internet var. Telefonuma yeni interneti tanıttım. Fakat o, saat olarak hala Türkiye'de takılı kaldı. “Biraz sonra aklı başına gelecektir” dedik ve gece yatıp uyuduk. Gece alarm çaldı. Baktım sabah namazı vakti gelmiş. Kalkıp hazırlandım. Diğer odalarda uyuyan arkadaşlarımı da namaza çağırdım. Hatta birisi “Ben sıcaktan uyuyamadım. Daha bir saat olmuştu uyuyalı” dedi.

Hedefim namazı camide kılmak. Rabbimizden cemaate devam konusundaki zaafımız nedeniyle af dileriz. Zira Konya’da bu konuda gerekli hassasiyeti gösterip vakitlerde saf tutamıyoruz. Evde kılıvermek daha kolay geliyor. Ama orada bir Müslümanın yapabileceği en ayıp iş, namazını evde kılmasıdır. Mutlaka camiye ve cemaate devam eder. Namazların mahalle mescidinde kılınması çok önemlidir. Biz de burada bile olsa buna uymak ve cemaatle namaz kılmanın feyzinden faydalanmak istiyoruz.

Sabah namazının sünnetini odada kılıp camiye çıktım. Kaldığımız binanın bahçe kapısında bekleyen güvenlik elemanları uyuyor. Onu bile uyandırmadan camiye geçtim. Baktım Caminin ışıkları yanmıyor ve kapısı da kapalı. İlginç bir durum bu. Zira 10 dakika sonra sabah namazına durulması lazım. Burada beklemenin anlamı yok. Kendi bahçemize girdim ve bir köşeye hafifçe oturup ağaçlardaki zikirleri birbirine karışan bunca böcek seslerine tesbihimle eşlik etmek istedim. Havada hafif bir seher meltemi var. Böcek sesleri, onların zikir ve tesbihatı çok tatlı bir an ondu. Ama oturduğum yer rahat değil. Bu nedenle içeriden bir sandalye almaya karar verdim.

Binaya girince duvardaki saate gözüm ilişti. Normalde 04:50 olması lazım. Ama saat 01:50’yi gösteriyor. Saat çalışıyor mu diye baktım. Onda da bir sorun yok. Tam bu anda bende şafak attı. “Eyvah! Benim telefonum aradaki üç saatlik farkı hesaba katmadan beni Konya saati ile sabah namazına kaldırmış” dedim. Aslında saatin farkını fark etmemiş olsaydım seher vaktinin o bol zikirli anını börtü böcekle beraber değerlendirmiş olacaktım.

Tılsım bozuldu ve çıkıp yukarıya yattım. Saatimi ona göre yeniden ayarladım. Sabah yeni bir alarmla yeniden kalktık. Arkadaşlarımı çağırdım. “Sen bizi gece niye çağırdın?” diye kızdılar. Kalkıp namaz kılan ve sonra durumu fark eden de olmuş, etmeyen de… Dedim ki “Burkina Faso’da sabah namazı iki defa kılınır. Misafiriz diye her zaman namazlar kısaltılmaz. Bazen de çoğaltılır.”

Bizim için hoş bir muhabbet ve esprisiyle kaldı bu ilk sabah. Telefonun saat farkını ayarlayamamasından kaynaklanan hata, belki de uyanmakta zorlanacağımız teheccüd namazı için bizi zorla ayağa dikti.
Uyku bölündü diye kızsak da aslında Allah, başka bir nimetle nimetlendirmek istemiş. Elhamdülillah…