Bir zamanlar, bir şarkı vardı; hala vardır ya da bilemeyeceğim yoktur, orada şöyle diyordu: “Ben nerede yanlış yaptım?”

Soru güzel lakin cevabı önemli. Çünkü yanlışın nerede olduğu bilinirse doğruya geçiş de kolay olur.

Kişisel bir itirafla başlayayım: Bazı şeylerle ilgili yoğunlaşma sorunu yaşıyorum. Sabit bir dikkate sahip değilim. Giderek daha dalgın ve unutkan olmaya başladım.

Benim yanlışım orada başlayıp sürüyor.

Sizleri bilemiyorum.

İnsan duygularıyla iletişim kuran bir varlık. İnsanın “ben şurada hata yapıyorum” demesi zordur. Zira egolarımıza, nefislerimize sıkı sıkıya bağlıyız.

Peki beni, bir yerlerde yanlış yapmış olduğumuzu düşündüren ne hemen söyleyeyim.

Sokakta yürürken, bir yerde otururken, birileriyle konuşurken hissettiğim şey; tüketiyoruz ve tüketirken tükeniyoruz. Grameri olan her şey anlaşılabilir, zihnin gramerinin mantık olması gibi… Lakin insanoğlunun bir grameri yok.

Dış dünya ve insan... Hadi anla anlayabilirsen bu karmaşayı.

Ben böyle dediğimde, genelde bana etrafımdan şu tepki geliyor: Dünya sabretme yeri dünya mutlu olma yeri değil.

Pekala diyorum bende Eyvallah, biraz daha avutalım kendimizi.

Lakin bizim zihinsel bir devrime ihtiyacımız var. Bizim toplumsal bir ıslahata ihtiyacımız var.

Şu an nerede yanlış yaptığını bilmeyenlerin ya da yanlış yapmadığını düşünenlerin daha çok var. Hiçbir akla teslim olmadan, düşüncelerimizi aklımızı kimseye kiraya vermeden yaşantımızı organik bir yapıyla sürdürmemiz gerek. Mekanik bir yapı hayat kavramına zarar verir. Yaşamak mekanik bir şey değildir zira.

Eskiden dervişler kendilerine bir kaza bela gelmediği zaman “Allah bizi unuttu mu” diye sorgulamaya geçerlermiş. O halde şöyle bitireyim, bu olan biten bize ne kazandırır? Ben bu olan bitenden nasıl daha fazla güçlenerek çıkarım?

Herhalde bu sorunun cevabı, yazının başındaki sorunun da cevabıdır diye umuyorum.

Hayatlarımızı anlamlandırabilmemiz temennisiyle diyorum.

Hoşça kalınız.