25 Ocaktan düne kadar Kule Sitede şenlik vardı.

Geleneksel Türk El Sanatları Şöleni.

İki kere gittim Büyükşehir Belediyesi öncülüğünde düzenlenen şölene, standları dolaştım, değerli ustalarımızla sohbet ettim. Fotoğraflarını çektim, her gidişimde bizim şehrin fotoğrafçıları da oradaydı. Fotoğraflık çok malzeme vardı çünkü. Çocukluğumuzda oynadığımız fıççalardan, kemik saplı bıçaklara kadar, neler yoktu ki.

Bu yıl ikincisi düzenlenen şölen, adı gibi geleneksel hale gelir umarım.

Çoğunun adını bile bilmediğimiz otuzu aşkın mesleğin temsilcileri küçük standlarda hünerlerini sergilediler, ufak tefek alışverişlerin yanı sıra ürettikleri şeylerin tanıtımını yaptılar. En iyisi tek tek isimlerini yazmak, göreceksiniz, çoğu el sanatlarının isimlerini ilk defa duyacaksınız.

Yemeni yapımı, bakır işleme, sedefçilik, topaç (fıçca), keçecilik, Çini, lüle taşı işleme, kukla yapımı, ebru, dokuma, taş baskı, ipek dokuma, üfleme cam sanatı, habbablık, hakkaklık, kutnu dokuma, kapı tokmakları, dövme bıçak, mütteka, testi yapımı, kündekari, kazaziye, tahta kaşık yapımı, mozaik taş sanatı, ney yapımı, rebab, kabak kemane, Ladik halı, hacivat-karagöz, hattı gubari, Edirne işi süs sabunları, bez bebekler.

Şölenin bir güzel tarafı da Gazi Antep’ten Denizli’ye bütün Türkiye’yi bir araya getirmesiydi.

Güzellikleri kadar, insanın yüreğini burkan, inciten şeyler de vardı şenlikte. Ladik halıları ile ünlü bir beldemizdi. Dünya literatürüne girmişti bu yönüyle. Faprika işi halılar piyasaya çıkınca el dokuması halıların sonu geldi. Yıllar önce kurulan halı kooperatifi de bu yüzden hayvancılığa ve süt ürünlerine yöneldi.

Şölende tanıştığım Ladikli Mustafa Gedek on yıl halı kooperatifinde, on beş yıl da özel sektörde yine halıcılık işinde çalışmış. Yana yakıla anlattı Ladik halıcılığının sonunun gelişini. Halı motiflerinin ocaklarda, sobalarda yakıldığını görmüş. Kurtarabildiği kadarını toplayıp pano haline getirmiş.

Mine ve Halil Saka Trabzon’dan gelmişler, rengarenk el dokuması işlerini sergiliyorlardı. O Karadenizlilere has sıcak ve güleryüzlü insanlarla epeyce sohbet ettim.

Aynı sıcaklığı bizim Doğanhisarlı testicide bulmak mümkün değildi maalesef. Testicilik de yok oldu artık. Bu mesleğin erbabları artık turizme yönelik işler yaparak ekmeklerini kazanmaya çalışıyorlar. Sanırım bu yüzden olacak, artık bizim atölye kapalı, dedi öfkeli bir yüzle.

Devrek’ten gelen Fuat usta birbirinden güzel bastonlarını sergiliyordu.

Denizli Yatağan’dan gelen Hamza Aydın’ın ürettiği şeyler çok eskilere götürdü beni. Köye gelen çerçinin sattığı incik boncuğun arasında kemik taraklar da olurdu. Hamza usta da kemik işleri yapıyormuş. Çeşitleri de ilginç yaptığı işlerin. Bit tarağı, Selçuklu tarağı, bayan tarakları, kemik takı tasarımı gibi.

Karagöz-Hacivat ustası Suat Veral ustanın başı çok kalabalıktı, o yüzden gösterisini izleyemedim.

Urfa-Mardin taraflarını gezerken görmüştüm, yetkililer şehir içindeki tarihi hanları el sanatlarıyla meşgul olan ustalara az bir bedel karşılığı tahsis etmişlerdi. Hem el sanatları destekleniyor hem de tarihi hanlar ayrı bir canlılık kazanıyordu. Şehrimizde de böyle bir şölenin yapılmasını el sanatlarımızın geleceği açısından bir umut ışığı olarak görüyorum. Bu yüzden Büyükşehir Belediyesini ve şölene destek veren diğer kurumlarımızı kutluyorum.