“Kuzguna yavrusu anka görünür.”

“Kuzguna yavrusu şahin görünür.”

“Kirpi, yavrusunu pamuğum diye severmiş.” demiş atalarımız uzun tecrübelerinin sonucu olarak.

İnsanoğlu sahip olduğu şeyleri daha bir sahiplenir, sevgide ölçüyü kaçırırmış.

Sonradan görme, dengesiz insanların çocukları da armut dibine düştüğünden midir, nedendir, kendileri gibi oluyor. Ne kadar eğitmek istesen de, yontmak istesen de eşeklikleri baki kalıyormuş.

Bu cümleleri neden sarf ettim?

Cep telefonu açmanın yasak olduğu Mareşal Ortaokulu’nda oyun oynayan ve mesajlaşan bir öğrencinin telefonunu nöbetçi öğretmen alıyor ve okul idaresine teslim ediyor. Öğrenci, evde babasına her ne şekilde anlattıysa olayı; veli, ertesi gün hışımla okula geliyor ve doğru öğretmenler odasına dalıyor. İlgili öğretmenin karşısına yanında telefonu alınan çocuğuyla birlikte dikiliyor, anlamadan-dinlemeden, mafyavari/tehditvari bir tavır ve duruşla ağzına geleni söylüyor.

Öğretmen, telefonun idarede olduğunu ve bu şekilde çocuğun yanında sesini yükselterek bir öğretmene sergilediği davranışın yanlışlığını vurgulamak için “Çocuğun yanında böyle davranırsanız bu çocuk çok güzel okur(!)” şeklinde cevap verip idareye davet eder. Herif, idarecilerle de ağız dalaşına girip bir velvele koparıyor okulda. Gürültüye toplanan öğrenciler, öğretmenler, idareciler, hizmetliler… derken bir türlü laf dinlemeyen ve anlamayan herif, okuldan ayrılırken çocuğuna;

“Ulan oğlum, beni bu çakallarla ne diye muhatap ediyorsun?!”  diye kızıyor.

Evet, buyurun buradan yakın.

Kendisine anka görünen, uğruna her şeyi göze alıp okula gözdağı vermeye, posta koymaya gelen herif, o çok sevdiği kıymetli yavrusunu yine çakallar(!) dediği öğretmenlere bırakıp gidiyor…

Ben de bir öğrenci velisiyim ve çocuğum yedi yıldır bu okulda okuyor. Eğitim ve öğretiminden de hiçbir şikayetim olmadı ve dahası çocuğum beklentimin de ötesinde yetişiyor. Yedi yıldır okulda çakallar var da ben mi göremedim? Bu çocukları eğiten, öğreten, topluma faydalı bireyler olsunlar diye çalışan öğretmenlere böyle çirkin ve aşağılayıcı sözler söylenir mi?

“Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum!” diyen bir kültürden geliyoruz.

Ellerini öpmemiz gereken, minnet borçlu olduğumuz öğretmenlerimizi bu şekilde aşağılayan, hakaret eden, köpekgiller ailesine mensup leşçil, sinsi, tehlikeli, kılıktan kılığa giren, kurnaz, yalancı, düzenbaz anlamlarına gelen “çakallar”a benzeten bir zihniyeti nefretle kınıyoruz.

Eğer sen herifsen, çocuğunu okutan öğretmenleri “çakallar” olarak görüyorsan, alırsın çocuğunu bu okuldan ve götürüp daha evcil başka hayvanları olan bir okula verirsin!

Bir veli olarak öğretmenlerimden özür dileyerek bu şehrin ilgililerine soruyorum:

Çocuklarımızı Mareşal’de çakallara mı teslim ettik?

Yoksa taşları bağlanmış, köpekleri salıverilmiş bir köyde mi yaşıyoruz?

Ya da okullarımıza veli kisvesinde çakallar mı saldırıyor?

Hiçbir dönemde öğretmenler bu denli aşağılanmadı, hakarete uğramadı.

“İnsanlar, doğurduklarının kölesi olmadıkça kıyamet kopmayacak” anlamındaki Hadis-i Şerif’te işaret edilen kıyamet alameti midir?

Allah(cc)’a emanet olunuz.