28 Şubat da dünde kaldı arkadaş!
29 Şubat darbesi olsaydı, ne güzel 4 yıla bir anacaktık. Ya da her 4 yıla bir seçimle birlikte ne zaman darbe olacak diye bakacaktık.
28 Şubat’ın tarihî süreci, çok öncelere dayanıyor. Osmanlı’dan başlayarak, cumhuriyet tarihiyle devam eden darbeler zincirinin, (Artık yeter) bir halkasıdır. 28 Şubat’ı diğer darbelerden ayıran en büyük özelliği ise, silahlı kuvvetlerin, “silahsız kuvvetleri” kullanarak darbeyi gerçekleştirmiş olmasıdır. Onun için adı bile farklıdır: “Post Modern Darbe!”
Post modern darbe olarak tanımlanan 28 Şubat süreci, artık daha sağlıklı değerlendiriliyor. Ben öyle değerlendiriyorum. O dönemlerde, sürecin en aktif ayağını ise medya meydana getiriyordu. Gazete manşetlerinde her gün bir “bomba” patlatılıyor, yeni bir heyecan ve korku fırtınası estiriliyordu. Bir kısım medya, tam anlamı ile darbecilerin maşası haline gelmişti. Asılsız haberler, masa başı uydurmaları, Fadime Şahin-Ali Kalkancı senaryoları, Aczimendiler, Hizbullahçılar, hep bu medyanın mutfağında hazırlanıyordu. 28 Şubat 1997′deki MGK kararlarını hükümete bildirilmişti. Kararda, laiklik için yasaların uygulanması istendi. Hatırlarsanız şöyle deniliyordu: Tarikatlara bağlı okullar denetlenmeli ve MEB’e devredilmeli, 8 yıllık kesintisiz eğitime geçilmeli, Kuran kursları denetlenmeli, Tevhidi Tedrisat uygulanmalı, tarikatlar kapatılmalı, irtica nedeniyle ordudan atılanları savunan ve orduyu din düşmanıymış gibi gösteren medya kontrol altına alınmalı, kıyafet kanununa riayet edilmeli, kurban derileri derneklere verilmemeli, Atatürk aleyhindeki eylemler cezalandırılmalı… Bu kararlar sonucunda Refahyol hükümeti istifa etmişti. Daha sonra da Refah Partisi temelli kapatıldı. Bu sürecin mağdurları ise, en başta İHL’ler olmak üzere, tüm meslek lisesi öğrencileri, Kur’an kursu ve hafızlık kurumları oldu. Din eğitimi alan öğrencilerin üniversite yolunu kapatmak için tüm meslek liselilere düşük katsayı uygulaması getirildi. Böylece meslek liselerin üniversiteye girişi önlenmiş oldu. İnsafsız katsayı uygulamaları ile İHL’lerinin kapanmaya zorlanması, daha sonra da sekiz yıl kesintisiz eğitim uygulaması ile bu okulların orta kısımlarının resmen kapatılması da,bu sürecin amacını açıkça ortaya koymuştu.
Geçdiğimiz günlerde de, Başbakan Yardımcısı Arınç, bir meslektaşımızın sorusu üzerine de “28 Şubat değil bin yıl, 10 yıl bile sürmedi” diye konuştu.
Artık insanlarımız 1960’lardan bu tarafa, darbelerden muhtıralardan sonra, ordunun istediğinin tam tersini yapıyorlar. 27 Mayıs’tan sonra AP, 12 Eylül’den sonra ANAP iktidara gelmedi mi?Genelkurmay eski başkanı Yaşar Büyükanıt’ın üç yıl sonra “Muhtıra değildi” diye savunmaya geçtiği, 27 Nisan ‘e-muhtırası’ndan sonra AK Parti yüzde 47 ile seçimi kazanmadı mı? Son olarak da, Anayasa Mahkemesi’nin 367 zorlamasıyla Cumhurbaşkanlığı engellenmek istenen Abdullah Gül’ün Çankaya’ya çıkmasına sebep olmadılar mı?
Her darbenin ülkeyi en az 20 yıl geriye götürdüğünü bu ülkedeki herkes bilir. Cumhuriyet tarihimiz boyunca, dört adet darbeye maruz kaldığımıza göre, bu da ileri ülkelerden en az 80 yıl geride bulunuyoruz demektir. Düşünün ki, cumhuriyetimiz darbelere maruz kalmamış ve demokratik bir sistem içinde yoluna devam edebilseydi eğer, bugün gelişmiş ülkelerin başında biz olacaktık. Türkiye’nin, tarihi, kültürel, ekonomik kaynakları birçok Avrupa ülkesinden daha zengin durumda. Şu an Avrupa, Yunanistan gibi üstünde kambur, sorunlu bir ülke yerine Türkiye’yi aralarında görmek istemez mi sizce? Ama bugün, kuruluşunda hedef olarak gösterilen“muasır medeniyet seviyesi”nin çok uzağında bulunuyoruz sanki. Bunun sorumluları ise bence; demokrasiyi kesintiye uğratanlar ve Cumhuriyetin de istediği nesiller olan, “fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür nesiller”in yetişmesine fırsat vermeyenlerdir.
Artık millet iradesini; hiç bir kurum, hiç bir parti, hiç bir ülke görmezden gelemez.28 Şubatlar dünde kaldı arkadaş.