Hace Ali Ramiteni’ye sormuşlar:
İman nedir?
Cevap vermiş ki:
Özlemek ve ulaşmak…
Özleyerek başlıyor her şey.
Özlemek de kayıpla, uzaklaşmakla.
Kayıp ve uzaklaşma olabilmesi için de bir bağ gerekiyor ve bir yaşanmışlık.
İnsanın hikayesi de buydu.
Kaybettiğini yeniden bulmak için özlemek ve çabayla yeniden ulaşmak.
Özlem duygusu bu yaşamdaki yolculuğun başlangıcı gibi görünüyor. Öncelikle bu duyguyu hissetmek yolda olmanın testi gibi. İmana da bu duygu ulaştırıyor Hace Ramiteni’ye göre.
Hace Ali Ramiteni , Hace Mahmud Encir Fagnevi’nin ikinci halifesi. Ana silsilenin yürütücüsü ve kol başısı. Hacegan silsilesinde lakapları “Azizan”dır. Büyük Kutup. Mesleği kumaş dokuyucusu. Oğlu meşhur Mevlana Abdurrahman Cami, “Nefahat” isimli maruf kitabında Mevlana Celaleddin Rumi’nin “Dokumacı” sıfatıyla Hace Ali’den bahsettiğini söyler. Buhara civarında şehre iki fersah uzaklıkta Rimten denilen bir kasabadan. Kabri Harezm’de.
‘Özlem’ genç, saf, duru, hafif bir kelime, ‘hasret’ kadar yormaz insanı, içine çökmez bir anda. ‘Tahassür’ kadar süründürmez. Bir ışık yakar, kıpır kıpırdır adeta. Zira, ‘özlem’ duyulmak istenilen, tadılası bir duygudur, hasret ise acısı çekilendir, ızdıraplıdır.
Eskiler, kırgınlara çare olsun diye hani derlermiş,“gidin biraz özleyin birbirinizi, biraz ayrı kalın, bakın göreceksiniz, her şey nasıl düzelmiş.” Sahiden gidilir, özlenilir, gelinir ve kaldığı yerden daha bir aşkla devam edilir, bu sözün sahiciliğine inanılırmış. Hala da bir o kadar inanırız buna. (http://www.sakinkafa.com/siirden-temalar-1bekleyisin-adi-ozlemdir/)
Özlem İngilizce aspiration olarak da geçiyor ve nefes alma, soluma gibi anlamları da var.
İbrahim Tenekeci “Yüzler ve Sözler” şiirinde özlemi, bekleyişi adeta gözlerin hiç kırpılmadan sevgilinin yolunun gözlenmesi şeklinde anlatır:
“kusura kalma teselli hazretleri
sana layık bir mürit olamadım besbelli
büyük şehirlerin küçük içinde
dansa kaldırılan utangaç bir kız gibi
buldum bu dünyada kendimi.
ve camları hohlayıp da çizdiğim resimlerden
bir ben kaldım ve sevgilim
suyu ihmal edilmiş fesleğen gibi gitti
gözlerim terledi yolunu gözlemekten.”
Özlem korkulası bir duygu değil aksine ulaşmak için başlangıç.
Dayanıklılık ister elbette tüm yolculukların olmazsa olmazı.
Özlem ulaşmayı içinde barındırdığı zorluğa rağmen kolaylaştıran bir duygu. Yol özleyerek başlıyor ve özlemle devam ediyor.
Özleyerek yaşanıyor.
Aşıkların da nişanı özlem değil miydi?
Kumaş dokuyucusunun özlemiyle başladık yazıya,
O zaman şöyle bitirelim:
AŞK ÖZLEMEKTİR.
http://faikozdengul.wordpress.com/ http://askintherapy.wordpress.com