İnsan hayatının önemli kırılma noktaları vardır. Bunların en önemlilerinden biri babasının ölümüdür. Baba bu dünyadan gidince insan önünü göremez oluverir bir an. Ne yapacağını bilemez. Cemal Süreya’nın
Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Dizeleri bunu çok iyi anlatır. İnsan rotasını yitirir ve bir an kendini takip ettiği izleri kaybetmiş gibi hisseder. 6 Ağustos Salı günü babamı kaybettik. Kardeşlerim ve ben beklemediğimiz bu durumla karşılaşınca tıpkı yukarıda anlattığım gibi bilmediğimiz bu acıyla sarsıldık. Elbette inancımız var, Allah’tan geldik ve Allah’a döneceğiz. Ancak günün verdiği acıyı da kendi vakarı içinde yaşayacaktık. Nitekim de içimizde bunu son noktasına kadar hissettik. Hayat pek çok şeyi insana kabul ettiriyor. Ne kadar acı ne kadar zor olsa da dünya durmuyor, hayat devam ediyor. O günkü duygularımı aşağıya aldığım şiirde anlattım.
Son olarak taziye için gelen, arayan, soran ve yazan bütün dostlara teşekkür ederim.
MEĞER İNSAN BABASI ÖLÜNCE ANLARMIŞ
Meğer insan babası ölünce anlarmış
Kendisinin de yaprak döktüğünü
Uçurumun kenarında durduğunu hayatın
Ardında bir dağın çöktüğünü
Meğer insan babası ölünce anlarmış
Batan günün anlamını
En başta doğan güneşte görürmüş
Kendi kıyamet akşamını
Meğer insan babası ölünce anlarmış
Ahiret şafağının ağarmakta olduğunu
Kırışmakta olan yüzünde
Bütün bir ömrün solduğunu
Meğer insan babası ölünce anlarmış
Bir günde yaşlandığını
Yazın buz kestiğini
Ağustosun kışlandığını
Meğer insan babası ölünce anlarmış
Gerçek anlamda kendi hayatını
Rüzgârın sebebini, suyun kıymetini,
Ekmeğin fiyatını
Meğer insan babası ölünce anlarmış
Dünyanın yalan olduğunu
Hayallerinin yağmalandığını
Düşlerinin talan olduğunu
Meğer insan babası ölünce anlarmış
Etin kemiğin toprağa evrildiğini
Koca bir çınarın
Bir rüzgarla devrildiğini
Meğer insan babası ölünce anlarmış
Mevsimlerin çeşit çeşit dokusunu
Bekleyen kapıyı, pencereyi
Bayramlara sinen evlat kokusunu
Meğer insan babası ölünce anlarmış
Takvimlerin caniliğini
Hayatın biten bir şey olduğunu
Dünyanın faniliğini