Nazlı Ilıcak köşesinden ateş açtı. Hedefinde kimler yoktu ki... Bu kez üstelik ağır ifadeler kullandı...
"Maymuncuklar" dedi...
"Utanmazlar" diye ekledi...
İşte kızdıracak satırları;
(...)Ergenekon, 1999'da yapı değişikliğine uğradı; ama yöntem aynı kaldı: Sivil toplum örgütleri ve medya ile ilişkiler kurarak, istenmeyen hükûmeti bertaraf etmek. Elde iki araç vardı: 1) Dezenformasyon (Yanlış bilgilendirme), 2) Suikast/sabotaj.
Birinci şık için bazı gazete ve yazarlardan yararlanılacaktı; nitekim o günden bugüne hep yararlandılar. Kimi basın mensubu, sadece "üç maymunu" oynamakla yetinmedi. Halkı tahrik ve dezenformasyon yolunda "maymuncuk" gibi kullanıldı da: "Türkiye'de irtica tehlikesi büyük; ülkemiz İran'a benzeyecek; eyvah Malezyalılaşıyoruz." "Göbeğini kaşıyan adam, seçim sandığında doğru bir tercih yapamıyor.", "Genç subaylar rahatsız", "Türk Silâhlı Kuvvetleri'ni yıpratmak için hazırlanan darbe ya da psikolojik harekât belgelerinin tümü sahte. Bunlar Fethullahçı organizasyonu; hükûmetin oyunu.", "Ergenekon suçlaması, iktidarın, muhaliflerini tasfiye için kullandığı bir palavra.", "Silivri, Bekirağa Bölüğü.", "Cezaevindekiler, Malta sürgünleri", "Poliste F Tipi yapılanma; yargıda F Tipi yapılanma" dediler durdular; sürekli bilgi kirliliği yarattılar.
Geçenlerde, bunların arasından bazılarının adına ve yazdıkları birkaç satıra sütunumda yer verdim. Ve "Utanmıyorlar mı?" diye sordum. Bir özür bekledim. Birkaç kişi ne yaptı dersiniz: Yavuz hırsız misali, benim 12 Eylül'ü desteklediğimi yazdı.
(...)
Diyelim ki ben kusurluyum... darbeciyim... Evrenciyim... 12 Eylülcüyüm... Ama benim kusurlu olmam, Fatma'nın, Ruhat'ın, Bekir'in, Mustafa'nın, Melih'in, Ahmet'in, Mehmet'in kusurunu örtmez ki!!!
"Utanmıyor musunuz?" sorusuna verilecek iki cevap vardı: 1) Utanıyoruz. Özür dileriz. 2) Utanmıyoruz.
İkinci şıkkı tercih etmelerinden anlaşıldı: Meğer bu "maymuncuklar" aynı zamanda "utanmaz"mış.