Her Müslüman anne-baba, çocuklarının imanı kuvvetli, ameli salih olsun, kendilerine itaat etsin ister. Peki, bunun için çocuğumuza ne zaman hangi bilgileri öğreteceğimizi ve nasıl eğiteceğimizi düşündük mü? Bunun için ne kadar zaman ayırdık? Mesela çocuklarımıza namaz eğitimini ne zaman vermeli çocuklarımıza bu konuda nasıl yaklaşmalıyız?
“Amaç çocuklarımıza namazı kıldırmaktan ziyade sevdirmek olmalı” diyen yazar Ahmet Bulut, ebeveynler ve çocuklar için hazırladığı çift kapaklı kitabı “Çocuklarımıza Namazı Nasıl Sevdirelim” – “Çocuğumla Sevgi Secdesi” isimli eserinde bu konudaki en yaygın yaklaşım hatalarına dikkat çekiyor, ebeveynlerin ve Müslüman cemaatin nasıl davranmaları gerektiği konusunda önemli ipuçları veriyor.
Bulut kitabında madalyonun iki yüzünü okurların dikkatine sunarken, bir tarafa Peygamberimiz Hz. Muhammed (SAV)’in koyduğu ölçüyü; diğer tarafa günümüz Müslümanlarının namaza yaklaşmaya çalışan insanlara karşı yanlış izlediği yöntemleri koyuyor.
İşte Bulut'un kitabından bazı pasajlar:
PEYGAMBERİN MESCİDİ YAŞANAN BİR HADİSE
Sevgili Peygamberimiz(sav)’in zamanında mescide ailece gidilirdi. Sabah ve yatsı namazlarına bile çocuklar anneleriyle gider, onlar da orada yerlerini alırlardı. Kimi oynar, kimi namaza eşlik ederdi. Bazıları ise namazdayken ağlardı. Efendimiz onlara kızmaz, bağırmazdı. Onların mescide gelmesine asla engel olmazdı. Çocuklar O’nu sever, O da çocukları severdi. O, yarının büyüklerini bu feyizli, bereketli ortamda yetiştirmek istiyordu.
Bir gün sabah namazının birinci rekâtında oldukça uzun okudu. O okudukça ashabı keyifle okunan ayetleri dinledi, tefekkür etti. Ayetlerle gönülleri inşirah buldu. Kim istemezdi ki o havayı teneffüs etmek, O’nun kıraatinden feyizlenmek? Derken birinci rekâtın rükûsu ve secdesi yapıldı ve ikinci rekâta başlandı. İkinci rekâtta ise birkaç ayet okudu ve namazı tamamladı. Sahabe-i kiram şaşırdılar. Onlar bekliyorlardı ki ikinci rekâtta da birinci rekâtta olduğu gibi uzunca bir Kur’an ziyafeti ile nimetlenecekler. Bu duruma anlam veremediler. Ve sonunda bu durumu anlamak için Efendimiz(sav)’e sordular:
“Ya Resulallah! Biz bekliyorduk ki ikinci rekâtta da uzunca okuyacaksın, biz de huşu ile dinleyeceğiz. Fakat olmadı. Kısa bir kıraatle namazı tamamladınız. Mahzuru yoksa sebebini anlatır mısınız?”
Bunun üzerine Efendimiz(sav):
“Duymadınız mı ağlayan çocuğun sesini? Annesine ve çocuğa sıkıntı vermemek için namaza yetecek kadar okudum ve namazı tamamladım.” der.
O’nun dünyasında çocukların özel bir yeri vardır. Peygamber Efendimiz(sav) çocukları anne ve babalarından daha çok düşünürdü. Çocukları üzmemek için en çok sevdiği namazını kısa keserek tamamlar. Başka bir gün çok daha farklı bir durum meydana gelir.
O gün de namazda secde alışılmışın dışında uzatılır. Birlikte namaz kıldıkları ashabı secdenin bu kadar uzatılmasına anlam veremezler. Zannederler ki O’na vahiy geldi. Namazdan sonra içlerinden biri sorar:
“Ya Resulallah! Namazda secdeyi oldukça uzattınız. Diğer zamanlarda bu kadar bekletmiyordunuz. Bundan sonra namazda böyle mi yapacağız?”
Bunun üzerine Efendimiz(sav):
“Torunum boynuma binmişti. Oyunu bozulmasın diye secdeyi biraz uzatıverdim.” buyurdu.
Gelin birlikte bir nefis muhasebesi yapalım. Birlikte namaz kıldığımız camimizin imamı namaz kıldırırken bir çocuk boynuna binse, imam efendi de bu olayı hatırlayarak secdeyi biraz uzatıverse bizim tepkimiz ne olur? İmamı tebrik eder miyiz? “Allah senden razı olsun, bize Resulullah(sav)’ın bir sünnetini hatırlattın.” der miyiz? Hadi bunları geçtik. Evimizde namaz kılarken çocuklarımız, yanlışlıkla önümüzden geçseler veya sırtımıza binseler tavrımız ne olur? Oradaki duruşumuz çocukların dünyasında namazı ya sevdirecek ya da nefret ettirecek. Çok dikkat etmemiz gerekiyor.
MÜNİR ÖZKUL'UN 'CAMİDEN NEFRET ETTİRİLDİĞİ' İKİ OLAY
Münir Özkul dindar bir babanın çocuğudur. İstanbul’un Bakırköy ilçesinde çocukluğunu ve gençliğini yaşamıştır.
İlkokulu Kartaltepe’de okumuştur. Kartaltepe ilkokulunun avlusu, aynı adı taşıyan caminin bahçesine bitişiktir.
Vakit bahardır ve caminin bahçesinde çiçekler rengârenktir.
Teneffüse çıkmış olan küçük Münir, etrafına bakar ve birden caminin avlusuna geçer. O çok sevdiği güzelim çiçeklere doğru koşar. Maksadı, onlardan bir kaçını koparıp götürmek ve öğretmenine vermektir.
Ancak bunu başaramaz. Çünkü tam da eğilip elini çiçeklere uzattığı sırada, caminin kapısı açılıverir ve orada korkunç bir heyula belirir. Adam avazının çıktığı kadar bağırmakta ve Münir’in gözüne insan dışı bir yaratık görünmektedir. Bu korkunç ses, kısa boylu, göbekli ve özellikle de sakallı birine aittir. Münir bir anda fark ettiği bu korkunç görüntü yüzünden, çiçeği unutur, adeta can korkusuna düşer ve kendisini ilkokulun avlusuna zor atar.
Nefes nefesedir. Kan ter içinde kalmıştır. Artık aklına ne ders girer, ne de başka bir şey… Varsa yoksa o müthiş heyula ve onun avazı çıktığınca ortalığa saldığı bağırtısı:
— Ne yapıyorsun ulan orada! Şimdi gelirsem, koparırım kulaklarını!
‘Başka ne dedi? Ona doğru kaç adım attı?’ Bunları düşünmeye çalışması da nafiledir. Çünkü korku ve heyecanı, ayrıntıları perdelemektedir.
O günden sonra, bir daha cami tarafına dönüp bakmaz bile… Hele de, cami bahçesinde gördüğü sakallı tiplere rastladığında, bütün benliğini derin bir korku ve öfke kaplar.
Aradan yıllar geçti. Ama Münir Bey’in camiye ve dindar insanlara kırgınlığı, kızgınlığı, küskünlüğü geçmedi. Kendi dünyasından, dini ve inancı büsbütün uzaklaştırdı. Oysaki dindar bir insan olan babası, vefatından kısa bir süre önce, onu yanına çağırmış ve demişti ki:
“Oğlum, sana inanç, ibadet konusunda faydalı olamadım. Ancak, bunları unutmayasın ve bir gün mutlaka içten hatırlayasın diye, sana bir soyadı bırakıyorum. Baban olarak, senden tek isteğimi, bu soyadı ile açıklıyorum. Ben senin kul, hem de öz kul olmanı istiyorum. Kul olmayı hayatının gayesi bilmeni arzuluyorum. Bu sebeple, soyadı kanunu çıkınca, ÖZKUL’u seçtim. Özden kul olalım diye. Evladım, senden başka bir isteğim yoktur. Kul olduğunu unutma yeter. O zaman sana babalık hakkımı helal ederim.”
Ancak dindar babanın bu vasiyeti uzun yıllar ciddiye alınmadı, hatta çağdışı bulundu ve sonra da unutuldu. Hatta yaşanan olumsuzluklar sonucu, tam tersine gelişmeler de yaşandı.
Önce tiyatro, sonra da sinema oyuncusu olarak, yıllar yılı inanç ve ibadet hayatına ilgisiz kaldı.
Ben onu tanıdığım zaman, altmış yaşını geçmişti. Ve:
“Galiba babam haklıymış” diyordu.
Niçin bu kadar geç? Acaba belli bir sebebi var mıydı?
Merakımı yenemedim.
Çocuksu ve temiz bir ruh yapısında gördüğüm Münir Bey’e dedim ki:
“Bu temiz yapınızla, daha önceleri inanca, ibadete hiç yönelme-diniz mi?”
“Yönelmez olur muyum?” dedi.
Gençlik yıllarımda, içimdeki inanma arzusu bir defa öylesine tepti ki, engelleyemedim. O zamanki arkadaşlarımdan dindar bildiğim Uğur Bey’e başvurdum ve ne yapmam gerektiğini sordum. Çünkü inanma ihtiyacı beni müthiş zorluyordu. O vakit, içinde bulunduğum çevrenin seçimi ve beğenisi istikametinde, her ne kadar inançsız takılıyorsam da, kendimi tutamadım.
Uğur, çok takdir ettiğim namazlı bir arkadaşımdı. Bana yardımcı olmasını istedim. Ancak o, istediğim yardım için beni bir başkasına götürmeyi teklif etti. Dedi ki:
“Sümbül Efendi Camii’nin çok muhterem bir hocası vardır. Umarım sen de onu çok seversin. Dinimizi çok iyi bilen bir insandır. Seni ona götüreyim.”
Bu teklifi büyük bir sevinç ve heyecanla kabul ettim. Böyle saygın bir din alimi beni kabul ettikten sonra, ben neden görüşmek istemeyeyim?
Uğur’la anlaştığımız gün ve saatte buluşup Nurullah Efendi’ye gittik. Beni büyük bir sempati ve sevecenlikle karşıladı. Daha ilk anda korkularım, endişelerim yok oldu. Yanında büyük bir huzur duydum. O güzel insanın şahsında çoktan vefat etmiş babamı bulmuş gibi oldum.
Gerçekten bir baba gibi davranıyor ve müthiş bir güven ortamı oluşturuyor, yangın yerine dönmüş içimi rahatlatıyordu. Nurullah Efendi’yi o güne kadar tanımadığıma çok üzülmüştüm.
Kendisine çok ısındığımı ve bundan sonra sıkça ziyaret edip istifade etmek istediğimi söyledim. Çok sevindi ve “Zaten öyle olacak. Artık hiç ayrılmayacağız. İnşallah iki cihanda da beraber olacağız, beklerim.” dedi.
Hemen cuma günü Sümbül Efendi Camii’nde buluşmaya karar verdik. Cuma vaazından önce, caminin kapısı önünde buluşmak üzere sözleşip vedalaştık.
Büyük bir heyecan içindeydim. Cumayı iple çektim.
Nihayet beklenen gün geldi. İçim içime sığmıyordu. Epey araştırarak ve yanlış yapmamaya çalışarak abdest aldım.
Nerdeyse çeyrek asır aradan sonra, ilk defa camiye girecektim. Hata yapmamak, göze batmamak, pot kırmamak için çok dikkatli olmalıydım. Ama bir tesellim de vardı. Çünkü Uğur ile buluşacak ve camiye birlikte girecektik. O bana, “Hiç merak etme. Zor bir şey yok. Üstelik ben senin yanında olacağım, yapman gereken her şeyi söyleyeceğim.” demişti. Rehberim tecrübeli idi. Çünkü o, her cuma camiye giden bir arkadaştı.
Böyle karmaşık duygu ve düşünceler içinde, tabii yine de önemli kuşku ve korkuyu da içimde taşıyarak camiye geldim.
Anlaştığımız saatten biraz da erken gelmiştim. O tarihî dekor içindeki avluda biraz bekledim. Neredeyse her dakika saatime göz atıyordum. İnsanlar camiyi doldurmaya başlamışlardı. İçeriden vaaz sesi de gelmeye başlamıştı. Ancak ben dışarıda beklemeyi sürdürüyordum. Çünkü bana kılavuzluk yapacak arkadaşım henüz gelmemişti.
Bir ara, girip içeride beklesem, hem de konuşmayı kaçırmasam diye düşündüm ama buna cesaret edemedim. Çünkü cemaatten bazıları, bana tuhaf bakıyorlardı.
Cami kapısının kenarında tedirgin durmam, kılık kıyafetim, tipim, belki de o cemaatten hiç kimsede görünmeyen saç biçimim ve uzun favorilerim dikkati çekmişti. Birilerinin dikkatimi çeken tarafımı tam da bilmiyordum ama onlardan hiçbirine benzemediğim kesindi.
İster istemez, bana şöyle bir göz atıp camiye giriyorlardı. Bazıları, hafif bir tebessümle beni selamlıyor, bazıları da başlarını eğerek sessiz bir sempati gösteriyorlardı.
Zaman epeyce geçmiş ve ben de kapıda iyiden iyiye sıkılmıştım. Üstelik dinlemeyi çok istediğim konuşmadan da mahrum kalıyordum. Kapıdan şöyle bir göz attım. Cami epeyce dolmuştu. Belki bana namaz kılacak yer de kalmayacaktı.
Camiye girip, arkadaşımı içeride bekleyeyim dedim. Bu benim için zor bir karardı. Kapıdaki meşin örtüyü kaldırıp camiye ilk adımı attığımda, heyecanım bayağı artmıştı.
Kendime oturacak bir yer arayarak, safları aşmaya başladım. Ancak fazla önlerde de olmayı istemiyordum. Hem Uğur’un beni görmesi hem de sanki ön safların daha bir dikkat istediğini hissetmiş olmam, beni biraz arkalarda tuttu. Caminin ortasına yakın bir yerde oturdum.
Ancak etrafımdaki insanların oturmasına benzemedi benimkisi. O an diz çöküp oturmanın ne kadar zor iş olduğunu anlamıştım. Ancak nasıl oturacağımı da bilemiyordum. Benim sürekli durum değiştirmem yanımdakileri rahatsız etmişti. Tipimi, giyimimi de hiç beğenmediklerini zaten bakışlarından anlamıştım. Sanki bana, “Senin burada ne işin var?” der gibi bakmışlardı.
İkide bir sağa sola çarparak oturuşumu değiştirmeye başlayınca, bakışlar daha da kızgınlaştı. Benim de tedirginliğim oldukça arttı. Bu arada kapının meşin örtüsü her girenle birlikte bir ses çıkardığı için, ben de her defasında bir ümitle arkama dönüp bakıyordum. Hocaefendinin konuşmasını bile dinleyemiyor ve hep gözüm arkada kalıyordu. Her defasında, ‘İnşallah Uğur gelmiştir.’ diye dönüp ümitle kapıya bakıyordum. Uğur bir türlü gelmiyor, benim de ona kırgınlığım çoğalıyordu. Nurullah Efendi, artık ezan vakti geldi, sözlerimi bitiriyorum dediğinde Uğur kapıda göründü. Ben de içimde birikmiş bütün kırgınlık, kızgınlık, tedirginlikle birden bağırmıştım:
“Uğur, gel, buradayım!”
Benim bu feryadımla, yanımdaki yaşlı adamın sabrı iyice taşmış olmalı ki, Yaradan’a sığınıp, okkalı bir tokat aşketti suratıma. Ben neye uğradığımı bilemedim. Birkaç saniyelik tereddütten sonra, yerimden fırladım. Cemaatin üzerinden atlayarak ve oturanlara çarparak kendimi kapıdan dışarı attım.
Uğur da arkamdan geldi. Çok yalvarıp yakardı, özür diledi ama hiç tınmadım. Artık kesin kararımı vermiştim. Dindar insan sözünde durmuyordu.
Namaz kılanların çoğu kaba ve katı insanlardı. Cami bana göre değildi. Çünkü orada sevgi, anlayış ve hoşgörü yoktu. Yabancı gördüklerine yardım edecek yerde tokat atıyorlardı.
Hayır, asla onların arasında benim yerim olamazdı.
Uğur’u kırma pahasına sert şeyler söyledim ve camiyi arkada bıraktım. Hayatımda ikinci kere cami gerimde kalıyordu. Artık kesin kararımı vermiştim: ‘Camii ve cemaat bana göre değil!’
Tekrar inançsız, ibadetsiz, mabetsiz ortamıma dönerken, içimdeki tek hüzün, Nurullah Efendi’yi kaybetmekten kaynaklanıyordu. O güzel adam bana, “Biz senin gibileri çok severiz. Çünkü senin gibilerin yolu düzeltmesi, şaraptan bozma sirkeye benzer, tadına doyum olmaz.” demişti.
Bu sözü de beni çok sevindirmişti ama ‘Demek ki benim nasibim şarapta ve şarap olarak kalmakta imiş.’ dedim ve ondan da uzaklaştım.
İşte şimdi geldim altmış yaşıma… Ancak bu yaşta babamın sözüne gelebildim. Babam doğru söylemiş. Ancak, öz kul olmakla mutluluk bulunurmuş… Kulluğa giden yolda da insanlara bakmamak gerekiyormuş.
Zaten bana doktorum da on dokuz defa içki ve uyuşturucu tedavisinden sonra başka yol kalmadığını söyledi. Ancak ben artık yolun burasında mecburen Rabbime teslim olmuş bulunuyorum.
ÇOCUKLARA NAMAZ EĞİTİMİ İLE İLGİLİ KİTAPTAM KISA BİR BÖLÜM
Çocuklarımızı namaza alıştırmak ve onlara namazı sevdirmek için daha küçük yaştan itibaren bazı namazları evde cemaatle kılmalıyız. Çocuklar anne ve babalarını namaz kılarken görmeli. Büyüklerinin namazda fotoğrafını çekmeli. Sevgili Peygamberimiz de nafile namazları evde kılar, bizlere de tavsiye eder. Şöyle buyurur:
“Namazlarınızdan bir kısmını evinizde kılınız ve evinizi (içinde namaz kılınmayan) kabir haline koymayınız.”
Başka bir hadis-i şeriflerinde ise:
“Sizden biriniz namazını camide kıldığında, namazının bir kısmını da evinde kılsın. Çünkü Allah Teâlâ o namaz sayesinde o kimsenin evine hayır ve bereket ihsan eder.”
Ailenin, namazın bir davetiyesi olarak ezana ciddi bir hürmeti istikrarlı bir şekilde sergilemesi gerekir. Ezana saygı, onu duyunca susma, evde onu terennüm ve daha önemlisi, kimi randevuları ezana ayarlı yapmaktır: “Ezandan sonra gideriz, ezan okunsun konuşuruz…” gibi.
Cuma, bayram namazları, kalabalık cenaze namazları (yaşı açısından uygun ise), çocuğa namazın tanıtılıp sevdirilmesi açısından muhakkak değerlendirilmesi gereken fırsatlardır. Önceden hazırlığı
yapılarak Cuma namazına götürülmesi ve camide onun için sıkıcı olmayan bir yerde namazı kılmasının sağlanması gerekmektedir.
Evde namazı hayatın ayrılmaz parçası olarak sevdirme çalışması yapılmalı. Bunun için mesela, evde kılınan namazları, yalnız bir odada değil, çocukların da bulunduğu bir odada kılmayı tercih etmelidir. Bunu yaparken de mümkün olduğu kadar, onların namazdan dolayı azarlanabile-ceklerini hissettirmeden “biraz sessiz olun” gibi ikazlarda bulunmalı.
Çocuklara muğlâk ifadeler kullanılmamalıdır. Namazı emreden cümleler, çocuğun yaşı, tepkisi ve itaati ile orantılı tutulmaya çalışılmalıdır.
Mesela şu altı cümle söylenecekleri yer bakımından farklıdırlar:
• Namaz kıldın mı canım?
• Lütfen namazını geciktirmeden kılar mısın?
• Çıkma vaktimiz gelmeden namazı kılıver canım.
• Bak, namazı unutacaksın, hemen kılıver!
• Haydi tatlım. Namaz çok gecikti. Namaz böyle gecikmeleri kabul etmez.
• Namazı ihmal etmenin ne kadar tehlikeli olduğunu, ne büyük ecirler kaybettiğini biliyor musun? Haydi, canım davran!
Çocukların da iştirak edeceği mini cemaatlerle namaz kılınmalı. Baba bir nedenle camiye gidememişse bu fırsat olarak değerlendirilebilir. Çocuklar böyle bir cemaatle namaza iştirak etmemiş olsalar bile onlar için etkili bir iş yapılmış olur.
Namaza alıştırmada sevgi ve şefkat esastır. Katı tutumlar ikiyüzlülüğe itebilir. Ancak sevginin ölçüsü kaçırılıp, otorite kaybedilmemelidir.
Piknik ve benzeri ev dışında yapılan ve çocuklar açısından özlenen gezilerde, muhakkak bir cemaatle namaz bölümü oluşturmak gerekir. Aynı şekilde eve gelen misafirlerle ve misafirliğe gidilen yerlerde bir cemaat namazı eda edilmelidir. Gerekiyorsa bunun için o vakitte cami cemaati de terk edilebilir.
Namaz eğitimi esnasında çocuğa onu kendi emsalleri ile kıyasladığınızı söylememelisiniz. “Filanca çocuğu görüyor musun?” dememelisiniz. Gerçekte de hiçbir çocuk diğerinin aynı değildir. Ne yaş benzerliği ne de kardeşlik gibi değerler, kapasitelerinin aynı olduğu anlamına gelmez. Her çocuk ayrı kimlik kartı taşıdığı gibi, farklı kavrama yeteneği ve kapasite taşımaktadır.
Ebeveyn olarak aynı noktadan hareket etmeye çalışınız. Sizin aranızdaki fikir farklılıkları eğitiminizin en azından gecikmesine neden olur. Çok zorlanırsanız asgari müştereklerde hareket etmeye gayret ediniz.
Bu uzun süreli eğitim çalışmasında kimi zamanlar, kısa zaman dilimleri için çocuğu serbest bırakarak, verdiğiniz eğitimin ne denli iz bıraktığını deneyiniz.
Namaz eğitiminde anne babanın en büyük malzemesi sabırdır. Sabrı bile sabırla tutmaya çalışmalıdır. Çocuğun balon gibi şişmesini beklemeyin. Çınar gibi büyütün ki, ebedi iz bırakabilesiniz. Bedeninin büyümesini sabırla beklediğiniz gibi, namaza hazırlanmasını da sabırla bekleyiniz. Namaz uğruna harcanan her şey sayılamayacak kadar değerlidir. Sabredin ve çocuğu şeytana terk etmeyin. Siz onu namaz için eğitirken en büyük rakibinizi unutmayın: Şeytan o çocuk doğduğu günden beri beklemektedir. Sakın çocuğu çevrenizden uzaklaştırmak gibi bir yöntemi denemeyin. Eğer bir zaman sizden ayrı kalacaksa o da sizin yaptığınızı yapacak birisinin kontrolünde olmalıdır. Kaybettiğiniz birkaç vakit sizi yıldırmasın. Ebedi cennetler sizin olacaktır. Cennet ucuz değil. Bizden öncekilerden kazananların nasıl kazandıklarını düşünün.
Namaz eğitimi hayat boyu sürecek bir ibadet eğitimi olduğu için bir defa hatta birkaç defa aynı şeylerin tekrarından asla kaçınmayın. Her defası ilk defa imiş gibi anlatılmalıdır. Şeytan yıllardır bıkmadı, usanmadı, biz neden usanalım ki?
Çocuğun namaz için eğitilmesinde, çevresinden fazlaca etkilendiğini unutmamak gerekir. Bunun için de, çocuğun çevresinde beraber olmak istediği arkadaşlarının kimliklerine dikkat edilmelidir. Onu rahatsız etmeden, ayırma ve yeni çevre oluşturma gerekebilir.
Namaz eğitimi esnasında istikrar en çok muhtaç olacağınız araçtır. İstikrarlı tavrınız şeytanın sizden uzak durmasına yardımcı olabilir.
Sonunda hangi noktaya gelmek istediğinizi baştan biliniz:
“Namazı öğretmeyi değil, sevdirip kıldırmayı hedefliyoruz.”
...........................................................
Namaz eğitimi esnasında şunları asla yapmamaya çalışınız:
Çocuğun vazgeçmesi zor zevkleri ile namazı karşı karşıya getirmeyiniz.
Çocuğu münafıklığa itecek zorluklar çıkarmayınız.
Çocuğun yaşı ve birikimine uygun olmayan bilgiyi ve uygulamayı ondan istemeyiniz.
Konuşmalarınıza dikkat ediniz. Yaşına ve kapasitesine uygun konuşunuz. Azarlama hakkınız sadece, on yaşından sonradır.
Namaz konusunda eksiklerini bir dedektif gibi izlediğiniz hissi vermeyiniz.
Namaz telkinleri esnasında, namaz kılınmaması durumunda nelerin olacağına dair ayet-hadis ve diğer bilgilerden başlamayın. Kılanın neler elde edeceğini konuşunuz.
Namaz bilgisi ve eğitimine ait konuşmalarınız tartışma şeklinde olmasın. Bir güne de sıkıştırılmasın. Aralara serpiştirilmiş konuşmalar daha etkilidir.
ÇOCUKLARA KILDIĞI NAMAZIN ÇETELESİNİ TUTTURAN KİTAP
Aylık Namaz Ağacı
Ağacın Tanıtımı:
Bu ağacın, dört haftayı temsil eden 4 büyük dalı vardır.Günleri de temsil eden 7 tane küçük dalı vardır.
Her küçük dalda 5 vakit namazı temsil eden yaprakları vardır.Ayrıca her küçük dalda günlük sadakayı temsil eden bir meyve bulunur. (Bu sadaka maddi veya manevi olabilir.)
Her Büyük Dal: Bir Hafta
Her Küçük Dal: Bir Gün
Her Yaprak: Bir Namaz Vakti
Her Meyve: Bir Sadaka
Kullanım kılavuzu
• Her ayın başında, ayı temsil eden büyük dal ve haftayı temsil eden küçük dal ile başlanır.
• Vaktinde kılınan her namazın ardından bir yaprak yeşil renkle boyanır.
• Şayet namaz kaza olarak kılındıysa yaprak sarı renkle boyanır.
• Sadakayı temsil eden meyveye gelince, o da kırmızı renkle boyanır.
Çocuklar, anne-babaların kapanmayan amel defterleridir. Aynı zamanda Allah’ın onlara en güzel emanetidir. Çocuğun midesini doyurmak kadar ruhunu da doyurmanın endişesini duyan, onu imanı kuvvetli, ameli salih bir inanan olarak yetiştirmek isteyen anne-babaların yüzleştiği en zor mesele, çocuğa namazı öğretmektir.
Kendisine yapılan ısrar ve baskılar yüzünden namazdan uzak duran, dayak ve hakaretler sonucu namaza tepki duyan insanların sayısı hiç de az değildir. Kolay olan çocuğa namazın nasıl kılınacağını anlatıp onu zorlamaktır. Ancak bu, uzun vadede işe yaramamanın dışında Kur’an’ın ve Hz. Peygamber’in bize tavsiye ettiği yol da değildir.
Hayatını insanlara namazı sevdirmeye adamış olan Ahmet Bulut, Türkiye genelinde düzenlediği seminerler ve yaptığı televizyon programları neticesinde elde ettiği birikim ve gözlemlere dayanarak çocuklarımıza namazı sevdirmenin pratik yollarını sunuyor. Yaşanmış örneklerden yola çıkarak doğruları ve yanlışları gözler önüne seriyor. Yapılması ve yapılmaması gerekenleri tek tek açıklıyor.
Kitapta anne-babaların hemen hayata geçirebilecekleri uygulamalardan bazıları şöyle; namaza başlama kutlamaları, çocuğa özel seccade ve namaz kıyafeti, şehrin en güzel camilerini ziyaret, imamlarla işbirliği, çocuğa verilecek ödülleri namazlarla ilişkilendirme… Asla yapılmaması gerekenlerden bazıları ise; namaz kılanın önünden geçen çocuğu azarlama, çocuk sevdiği bir işi yaparken onu namaza çağırma, çocuğu kasvetli, pis camilere götürme, namazdan dolayı onu ihmal etme…
Profesyonel çizimlerle sayfa sayfa süslenen; kıssalar, yaşanmış öyküler, büyüklerin namaza başlama hikayeleri ve sonda yer alan haftalık namaz tablosu ve aylık namaz ağacıyla okunması çok daha zevkli hale getirilen kitap, tüm anne-babalara, öğretmenlere, kısacası çocukların dini eğitimi için endişe duyan herkese hitap ediyor.
Haber7