Okurlarım mailleriyle ulaştılar bana. Yazmadınız bu hafta diye geçen haftadan için. Nedenini sordular. Ben de yazdım ama yayınlanmamasında editörle karşılıklı olarak mutabık kaldık dedim.
Geçen hafta Rixos’ta zaman geçirdim. Gördüğüm bazı aksaklıkları yazmıştım yazımda. Mehmet Ali Bey aradı beni, eğer kırılmazsam bu tür yazıların köşede değil de tüketici köşesi tarzı bölümlerde yayınlanmasının uygun olacağını, bu yüzden kırılıp kırılmayacağımı sordu. Ben de kırılırım ama sonuçta gazetecilik açısından neyin uygun olacağını yeterince bilemeyebileceğimi söyledim ve yazıyı karşılıklı mutabakatla çektik yayından. Tabi narsistik bir kırılma yaşadım. Sonra bu kırılmayı içimde hazmedip olgunluğa dönüştürmeye çalıştım. Bu da yazıp durduklarımla ilgili benim yapmam gereken daha doğrusu başarmam gereken bir durumdu.
Az önce de teravihten eve gelirken dar bir yolda bir araçla karşılaştık. İki araba geçemez bir yol. Önce durakladım sonra geri vitese takıp bir 100 metre geriye gidip yol verdim araca. Arabadakiler aslında yol senin hakkındı onun çekilmesi gerekiyordu dediler. Diyojen’i hatırladım dedim. Diyojen dar bir yolda güçlü ve zengin görünüşlü bir adamla karşılaşır. Ekabirandandır adam. Diyojen’se gariban görünüşlü dışına önem vermeyen bir filozof. Birisinin çekilmesi gerekiyordur. Adam konuşur önce, kendini anlatır önce ben ki diye başlayıp ve senin gibi ne idüğü belirsiz bir hırpaninin önünden çekilemem der. Bunun üzerine Diyojen: Ben çekilirim der ve çekilir.
Ben de çekildim ama aslında zor geldi. Daraldı içimde bir yer. Bu daralmanın süresinin az olmasını diledim. Belli bir süre sonra da hiç daralma olmayacak zamanın gelmesini. Yani yine bir narsistik kırılma yaşadım orda da.
Kendilik psikolojisinde aynalanma diye bir tabir var. Çocuk sürekli aynalanırsa her şeye sahip olduğunu sanan bildik bir narsistik kişilik oluşur. Aslan oğlum kaplan kızım gibi çocuğun her yaptığı her söylediği sürekli karşılık bulur ve hiç kırılma yaşamazsa. Bir de ters aynalanma vardır. Çocuk coşkuyla yanınıza gelir bunu yaptım şunu başardım gibi eğer ebeveyn bu coşkuya hiç ortak olmazsa karşılık vermezse o zaman da çocuk duvara çarpmış gibi yara bere içinde kalır ve kendini berbat kötü hisseder. Çocuk için anne babanın yüzü ve tutum davranışları ayna gibidir, yapıp ettiklerinin anlamını kavramak için. Bu günlük hayatta da böyle. Çocukken bu aynaya çok bakanlar büyüyünce de bir şey söyleyip ya da yaptıkları zaman hep diğeri ya da diğerlerinin yüzlerine bakarlar doğru mu eğri mi yaptıkları diye. Hep ters aynalanan çocuklar zaten kolay cesaret edemezler bir ey söylemeye. Bir de hiç aynalanmayan yani ihmal edilen çocuklar vardır. Neyin doğru ya da yanlış olduğuna karar vermeleri çok güç. Hiç aynada kendilerine bakmamışlar hiç aynaları olmamış. O yüzden bir türlü emin olamazlar kendilerinden, kendi değerlerinden ve sürekli aynalanma ihtiyacı isterler. Onay ararlar. Değer ararlar.
Bir de optimal kırılma diye bir şey var. Bazen anne babalar çocuklarına optimal kırılma yaşatmalılar. Sürekli aynalamak yerine zaman zaman onları gerçekle yüzleştirerek sabırı ve tahammülü öğretmeliler. Her istedikleri her zaman ve anında olmamalı. Bunu zaman zaman yapmalılar. Hepimiz hem aynayız diğerleri için. Hem de artık aynalanma ihtiyacından yavaş yavaş kurtulmalıyız. Kendimize ait bir değer iç görümüz olmalı. Ayrıca aynalanmadığımız zamanlarda da buna tahammülümüz olmalı.
Ben de kendime biçtiğim değerle ilgili olsa gerek yukarıda yazdığım türden kırılmalarda zorlanıyorum. Eskiye göre azalmakla birlikte hala yeterli değil. İncinmemeyi öğrenmekmiş asıl olan. Yaşadıklarımız da öğretmenlerimiz. Derslerimiz. İncinmemeyi öğreninceye kadar derse devam. Ders deyince yeni eğitim dönemi de hayırlı olur inşallah tüm öğrenci ve öğretmenlere. Aslında her an eğitim dönemi ta ki ustalaşıncaya kadar. Yani ya öğrenciyiz ya da öğretmen.
www.pozitifdegisim.com