Bizim de yazacağımız, kendimizi anlatacağımız bir günümüz var. Çok tuhaf geliyor aslında, çalışan gazetecilerin mesai diye bir tanımlaması yok. Onlar her zaman göreve hazır. Gazeteciler 10 Ocak’ı önce gazeteciler Bayramı olarak kutlarken daha sonra gelen kısıtlamalar üzerine çalışan gazeteciler günü olarak kutlamaya başlamışlar.
Annelerin, babaların, sevgililerin olduğu gibi, Ocak ayının 10’u da Dünya Gazeteciler Günü.
Yani biz gazetecilerin en anlamlı günlerinden biri! Öyle midir değil midir?
Benim için bu günün çifte anlamı var. Aynı gün, benim de oğlumun doğum günü.
İki sevinci bir arada yaşamak her insana nasip olmasa gerek. Bu açıdan kendimi şanslı hissettim. Sevincim tabi ki kendi içimde oldu.
Ne ben bu günde naralar atabildim ne de diğer gazeteci arkadaşlar sokaklara kutlama yapabildiler.
Alışık olduğumuz türden düşük katılımlı toplantılar yapılır, kısa konferanslar ile bu gün geçiştirilir. Ereğli’de böyle şansımızda yok.
Bugün de (dün) de öyle oldu. Çoğunlukla kimsenin aklına gelmez.
Ben bile oğlumun yaş günü olmasa bu günün “O gün” olduğunu bilemeyecektim. Birkaç kurum müdürümüz, her zaman olduğu gibi Ereğli Belediye Başkanımız Ahmet Özdoğan hatırlar. Haberlerinin yayınlanmasını isteyenler basın mensupları her zaman arar bulur ama 10 Ocakta Dünya Gazeteciler Günü’nde pek hatırlamaz. Gün geçtikten sonra hiç aklımıza gelmedi, derler.
Takvimler erirken beynimiz de mi zayıflıyor yoksa. Yeni bir yaş, yeni bir yaşlılık, yeni hafıza kayıpları... Sevinirken, o sevincin kursağında kalması... NE GARİP. Özellikle ülkemizde belli gün ve haftalarda tüketim çılgınlığı yaşanırken “Bu günün bir çılgınlığı var mı acaba?”diye de düşündüğüm oldu.
Bulamadım.
Bu gün Dünya Gazeteciler Günü. Tüm çalışan arkadaşlarımıza kutlu olsun. 10.01.2001 günü dünyaya gelen oğlum Niyazi’nin de doğum günü, hayırlı ve bereketli olmaya devam etsin.
Yazı günüm bir önceye denk geldi. Yoksa, bu yazımı 10 Ocak’ta yazmak isterdim. Kısmet bir gün önceyeymiş. Nasip işte… Nasip…