Sık sık bazı toplantılar tertip edilir ve ruh çağırma seansları düzenlenir memlekette. “Osmanlı ruhuna dönmeliyiz”, “sahabe ruhunu yaşatmalıyız”, “Çanakkale ruhuna ihtiyacımız var” türünden cümleler sarf edilir ve lafla peynir gemisinin yürümesi beklenir.

            Önümüz Ramazan. İnsanlarımızın bir kısmı oruç tutacak, haliyle de bir kısmı tutmayacak. Kimsenin oruç ibadetini yerine getirip getirmemesi bizi ilgilendirmez ancak, çarşıda pazarda herkesin gözü önünde bu mübarek günlerde yenilip içilmesi bizi ilgilendirir.

            Çünkü benim dedem, Ramazan Ayı’nda bu milletin evlatları Allah’a isyan bayrağı açarcasına ortalık yerde sigarasını tüttürsün diye şehit olmadı. İslam dini yaşasın diye şehit oldu. Ama ayaklar altına alıyorlar. Adeta Ramazan Ayı’nın adı giriyor, kendi yok.

            Bu nasıl bir utanmazlıktır, nasıl bir aymazlıktır bilmiyorum ama kimi adını “rahatlık” koyarak, kimi “özgürlük” koyarak, kimi “kimse karışamaz” koyarak yemeğini de yiyor, çayını sigarasını da içiyor.

            Rezilliğin daniskasıdır bu. Eskiden gayr-i Müslim’ler bile bu topraklarda Ramazan Ayı’na hürmeten, oruç tutanlara hürmeten herkesin gözü önünde yiyip içmezdi. Neden böyle kepaze bir hale geldik biz, neden böyle acınası bir haldeyiz?

            Vehametin daha büyük boyutu, bu akıl fukaralarını kimsenin uyarmamasındadır. Çanakkale ruhu, sahabe ruhu buradadır işte. Onlar, Allah’ın bir emri çiğnendiğinde, bir edepsizlik ahlaksızlık gördüğünde harekete geçerdi, tepkisini ortaya koyardı. Hoşgörü dediğimiz şeyin de sınırları vardır. Yanlış anlaşılmasın, kimse birbirini vursun kırsın demiyoruz ama Allah’ın rızasını gözeterek ortaya tepki koymak, milletin-vatanın selameti için olmazsa olmazdır. Bunun aksi, umumi azaptır, yok oluştur.

            15’liler vardı ya o 15’liler, hani kızların gözünü yaşlı bırakıp şehadete koşan 15’liler. Hiçbirisi, bu vatan bu hale gelsin diye şehit olmadı. Kurtardıkları vatanın evlatları, bankalardan aldıkları faizli kredilerle ev araba alsın diye şehit olmadı.

Onlar gençliklerini yaşayamadan, ömürlerine doyamadan canlarını feda ettiler, şehit oldular. Allah için, vatan için, din için, namus için.

Bu milletin kızları açılıp saçılsın diye değil, vücutlarına yapışan elbiseler giyip te giyinik çıplak şeklinde ortalıkta dolaşsınlar diye değil.

Başörtülü kızlar, sağda solda helali olmayan erkeklerle sarmaş dolaş gezsin, öpsün koklasın diye verilmedi o canlar.

Kaldırın mezarlarından 15’lileri, Çanakkale şehitlerini, gezdirin sokaklarınızı.

Emin olun “eyvah” diyeceklerdir, “başaramamışız, kazanamamışız” diyecekler, “bu vatanı gavura teslim etmişiz” diyecekler. Kahırlarından tekrar öleceklerdir.

Benim dedelerim Kulesite’de, KentPlaza’da vb., adı müslüman insanların sahibi olduğu AVM’lerde boy boy, 2 metre boyunda çıplak kadın fotoğrafları herkesin gözü önünde sergilensin diye şehit olmadı.

Para için, gelişmişlik adına AVM denilen mekanlarda çıplak kadın fotoğraflarının kendi kurtardıkları vatanda kendi torunları tarafından asılacağını bilselerdi, emin olun kıllarını kıpırdatmazlardı.

Ha, belki o 2 metreye varan çıplak kadın fotoğraflarının AVM’lerinde yer almasına ses çıkarmayan, izin verenlerin Çanakkale ile işleri yoktur, olabilir. Ama ben, dedesini Çanakkale’de şehit vermiş bir vatan evladı olarak uğraşacağım, yazılarımla uğraşacağım, resmi yollardan uğraşacağım, imkanımın olduğu her yoldan uğraşacağım. Bu vatanı, edebi, ahlakı, dini, namusu, insan hakkını ve kutsal olan her değeri savunmak için sonuna kadar savaşacağım.

Çünkü, dedemin suratıma tükürmesini istemiyorum, çünkü Allah’tan korkuyorum.

Ey kendisini bu vatanın evladı gören, şehitlerimizin sızlayan kemiklerini hisseden kardeşlerim: Gördüğünüz her münkere, kötülüğe, edepsizliğe, ahlaksızlığa sesinizi çıkarın. Güzellikle, kibarca olsun ama sesinizi çıkarın.

Yoksa dedelerimizin kanlarıyla kurtardığı vatanı, biz sessizliğimizle teslim etmiş oluruz, haberiniz olsun.

Diriliş dediğimiz şey “Diriliş” dizisini izleyerek olmaz. Allah için harekete geçerek olur.