Seher AYDIN Yazdı…
Günler geçmiş gelmiş Ramazan,
Bu mübarek ay birleştirsin gönülleri o zaman…
Efendim. Ramazan ayının güzelliklerini bolca duyacağız. Ne mutlu bizlere. Ancak sadece duymak yetmez, yaşamak da gerekir. Patlamaya hazır bir bomba gibi yakınımızdaki herkesi uzaklaştıracak, dokunanı yakarım edalarında günümüzü zehir edecek bir oruçtan kaçınmamız gerekir her şeyden evvel. Susma orucu da tutmalıyız. Ramazan demek, oruç demek, oruca niyet demek, akşama kadar kırmadık kalp bırakmadan, barut gibi dolaşıp, sabırsızlığımızın yüksek oranını gösterip, aslan gibi kükreyip, top atıldığı anda “Çok şükür, orucumuzu tuttuk, Allah kabul etsin, haydi bismillah!” deyip, birkaç saniye içerisinde çorbayı mide ile buluşturmak değildir. Efendi! Sen o orucu tutamamışsın derler insana. Tuttuğunu sanmışsın. Orucun ne olduğunu bir kavrayabilsek, bırakın sinirlenmeyi, her zamankinden daha hassas ve dikkatli oluruz. Nasıl ki başımızı koyduğumuz yastık yumuşacıksa, işte biz de o yastık gibi yumuşak oluruz ve varlığımızla dinlendiririz.
Gelelim iftar sofralarına.
Evet, bir araya gelelim, kalabalık sofralarımız olsun istiyoruz. Ramazan, birleştirir. Bunu biliyoruz, amenna. Ancak israftan koşar adım kaçmalı, sokaklarda görürsek yolumuzu değiştirmeliyiz. Şimdiden başlamış restoranlar pahalı iftar menülerine. Dışarıda yemeye kalkınca insan, standardımız bu şekilde diye bir dayatma varsa madem, misafirimizi de olabildiğince evimizde ağırlamalı. Hem böyle yaparak şenlendiririz evleri, meydanları. Aman aç kalırım, kaç saat, ölürüm biterim derdine düşüp, sahurda yüklendiğimiz midemiz, birden hücum eden yiyeceklerle baş edemeyince, saldırıya uğramış gibi onları vuruyor ve bir an evvel yok ediyor. Ancak savaş edasında değil de sakin bir şekilde lokmalarımızı midemizle buluştursak, ne dert kalacak ne de korku. Geçen seneden tecrübeliyim. En rahat ettiğim iftar ve sahur menülerini pay etmek isterim. Sahur; birkaç hurma, bir bardak süt ve bir muz. İftar; çorba, bir ana yemek ve salata. Sonrasında belki meyve ya da tatlı. Meyve elbette daha faydalı. Ölmedim, yaşıyorum. Nasipse Ramazan’a kavuşuyorum. :)