‘Yorgunluğumun yaşamak gibi bir anlamı var’ diyordu yaşamaktan yorulan bir sanatçı.
Nedense birkaç gündür mırıldanıyorum bu sözü. Acaba çok mu yorulduk, yolun henüz başlarındayken… Ya da sonundayız… Herkes için farklıdır başlangıç ve bitiş.
Bir güzel söz vardı ‘tırtılın yolun sonu dediğine Allah kelebek’ demiş… Yolun sonunda gibiyiz belki de başlangıç bilemiyoruz…
- Sabrı sevdir bize Allah’ım.
***
Farkında mısınız bilmiyorum ama herkeste bir yorgunluk var. Herkes bir yerlere gitmek istiyor. Şehirlerde ve kentlerde yaşayanlar küçük yerleri özlüyorken; küçük yerlerde yaşayanlar büyük şehirlere yerleşmeye çalışıyor. Bir şeyler yolunda gitmiyor. Yetinemiyoruz mu? Yetinmeyi mi bilmiyoruz? Bilmiyoruz.
***
Sosyal medyada binlerce insanla iletişime geçerken, kapı komşumuzun hali nedir bilmiyoruz, komşu hukukumuzu, akraba hukukumuzu göz ardı ediyoruz. Yolda sokakta birbirimize tebessüm etmezken; güzel bir tebessümle çekilmiş fotoğrafı sosyal medyaya ekliyoruz ve ‘sadece objektiflere tebessüm ettiğimizin’ farkında dahi olamıyoruz. Tuhaf değil mi? Sosyalleştiğimizi düşünerek asosyalleşiyoruz sanırım.
***
Sevdiklerimizle birlikte vakit geçirmek yerine; kim ne yapmış, kim nasılmış, kim mutlu/mutsuz onun takibini yapar hale gelmişiz.
Tuhaflaşıyoruz.
***
Fotoğraf çekme tutkusu olan bendeniz ilk fotoğraf makinemi 15 yıl önce aldığımda nasıl da sevinmiştim dün gibi hatırlıyorum. Zira an’ı belgeleyecektim. 15 yılda belgeledim de… Hatta birkaç ahirete intikal etmiş büyüğümün, arkadaşlarımın, taışık olduklarımın fotoğrafları da var. 14 yıl sonra şunu fark ettim(elbette bu herkes için aynı olamayabilir) an’ı yakalayacağım diye an’ın tadına varamamışım… 576 megapiksel gözümle 2,5 milyon gb hafızama kaydetmek yerine; 20 megapiksel kameramla 32 gb hafıza karta kaydettiğimi anlamıştım.
Fotoğraf makinamla yakın arkadaşlığıma biraz mesafe koymaya karar verdim. Şimdi ise güzel bir kareye rastlayınca uzun uzun bakmaya başladım. An’ın tadını çıkarmak, o an’da soluklanmak, düşünmek için fırsatım oldu. Hatta öyle ki ders çıkartabiliyorum.
Bazen öyle kör bakıyoruz ki hakkıyla kıymet vermiyoruz, kıymet bilmiyoruz. Sahi kıymet bilmemek ne acı, yorgunluğumuzda bundan olabilir mi?
Belki de… Allah kıymete kıymet vermemizi nasip etsin.
Yorgunluğumuzu alsın, heyecanımızı/gayretimizi artırsın.
İçimize düştüğümüz ümitsizlik kuyusundan çıkarsın, ümitsizliğe sebep günahlarımızı affetsin.
Bu dua ile iyi bakın kendinize, huzurla hısım, huzursuzlukla hasım olun.
Vesselam.