Eski türkülerle unutmaya çalıştığım, unuttuğum, ama peşimden gelen geçmişimle yüzleşiyorum. Bugünkü başarısızlığın, yılgınlığın mazeretini bulma gayesiyle bakıyor, eşeliyorum notalar arasında kodlanmış bir biçimde zihnime gelen geçmişi. Unutmadığım, unutamadığım, hesaplaşamadığım bir geçmiş.
Üzgünlük. Bastıra bastıra içimde bir tortu oluyor yarın…
Ah! O saf zamanlarım. Coşkulu umutlarım. Dünyayı kurtaracak bakışlarım. İnançlarım.
Ayağımda nasır hatırası bulunan botlarım. Biliyorum ne yazsam söze gelmeyecek.
…
Üzerimizde dünyanın yükü, taşıyoruz, altında ezilmemeye çalışarak. Yıkılacağımız anı bilip, yükü bırakacağız ya da yanacağız. An be an bu yük altında yere gittikçe daha çok yaklaştığımızı bilemeden yaşıyoruz
…
Zor. Nihayetinde kendi ekseni etrafından dönen bir dünyada bir yazarın da kendini tekrar etmekten kaçınması/kurtulması zor gibi. Aslında hepimizin söyleyecek bir tek sözü var gibi geliyor bana. Söylediğimiz ve de söyleyeceğimiz bütün sözler bu “bir tek söz”ün ne olduğu ile ilgili. Onu açıklayabilmek için yazıyor konuşuyor, okuyor, amel ediyoruz. “Kendi tehlikesi peşinden gider insan” diyor şair, bu şöyle de yorumlanabilir bence “kendi cümlesi peşinden gider insan” noktayı koyduğu zaman da son nefesini vermiştir. O nokta ile anlam kazanacak cümle. Baştan sona okunacak. Yorumlanacak ve bakılacak.
Siz, size kurdurulan cümlenin neresindesiniz?
…
Beyaz, bembeyaz giysileriyle kar altında, üstünde, soğukta, fırtınada bizim için mücadele eden, şehit düşen “kuğu”ları görüyorum ekranlardan, internet sitelerinden sık sık. “Kuğunun son şarkısı” diye bir kitap mı vardı? Kırmızı bayrağa sarılı tabutuyla uğurlanan “kuğuları” görünce dokuz boğumda düğümleniyorum. İman dışında bir teselli yok üzüntüye. Birine karşılık bin tane de gebertsek bize imanın verdiği gücü, dermanı, sükutu, dinginliği vermiyor, kalbimizi soğutmuyor... İçimiz kanaya kanaya dua ediyoruz. Ateş düşen ailelerine şehitlerin sabır diliyoruz; ateşe düşmüş kalbimizle. Dualarımız, umutlarımız sizinle. Başka bir şey de şu an elimizden gelmiyor maalesef…