Ne tuhaf bir yerdeyiz. Hiçbir şey bizim değil ve kalmıyor bize hiçbir şey…
Kendini rüzgâra teslim edip olanca gücüyle koşan çocuklardık ve bir yarış gibi zamanı geçeceğimize inanırdık. Yanıldık.
Hızla koşarken yere düşen bir çocuğa şahit oldum. Nasıl bir ağlamak, anlamak mümkün ama acısını yaşamak ne mümkün… “Çok acıyor, çok.”
Yazımızın başında ifade ettiğimiz gibi “hiçbir şey bize ait değil” acı da, hüzün de, huzur da… Her biri ömür yolculuğumuzda ömür hanemize uğramış misafirler. Kimisi birkaç dakika, kimisi birkaç ay, kimisi birkaç yıl ama nihayetinde misafir…
Şöyle geriye dönüp baktığımızda misafirlerimizden kalanların olmadığını görebiliriz. Ne var ki ellerinde, eteklerinde getirdiklerini bırakanlarda olmuştur. Bıraktıkları da bir zaman sonra etkisini kaybetmiştir. Hal böyle iken ‘Rahman Suresi’nde bahsedildiği üzere “Rabbimizin hangi nimetlerini yalanlayabiliriz?” En büyük nimetlerinden biri sizce de unutma duygusu değil mi? Bir acıyı en yoğun halinde yaşamaya devam etseydik mesela, hangimiz dayanabilirdi? Hayata topyekûn ızdırap olmaz mıydı? Yâda mutlu olduğumuz anlar eğer uzun vadeli olsaydı sadece kendimizin etrafında dönüp durmaz mıydık? Gerçekten “Rabbimizin hangi nimetlerini yalanlayabiliriz?”
Hiçbir şey bizim değil ve kalmıyor bize hiçbir şey… Kalmıyor iyi ki… İyi ki bize kendimizi mutlu etme misyonu, kendimizi hüzünlendirme misyonu yüklememiş Allah.
Maide Suresi 87’nci ayette Rabbimizin ifade ettiği ‘hadd’ sınırının dışına çıkıverenlerden olurduk.
Hüzün de Rabbin, huzurda Rabbin. Yunus Emre’nin dediği gibi;
“Gelse celalinden cefa
Yahut cemalinden vefa,
İkisi de cana safa:
Kahrın da hoş, lutfun da hoş.” Yunus’ça diyebilmemiz duasıyla…
Hiçbir şey bizim değil ve kalmıyor bize hiçbir şey…
Selam ve dua ile.