Küstüren, kıran, inciten kim varsa, kim kaldıysa merhaba! Merhaba, yeniden yara alan, yeniden düşen, yeniden acıyan kim varsa merhaba… Geçicek bunlar üzülme, bu ilk düşüşün değil ve zaten son da olmayacak.
Belli acılardan, belli sıkıntılardan terbiye edilen kim varsa sabır denen bir köy var. Herkesin terk ettiği, arkasını döndüğü, unuttuğu... Hahh! İşte o köyde yeni yeni hayatlar inşa ediyor Mevla. O köye uğrayanlara, o köye sığınanlara umduklarının fazlası veriliyor. Hoş neler verildiğini bilmiyor insan çoğu zaman. Hatta diyor ki; ne zaman?... Yırtık pırtık kıyafetlerle dolaştığınızı sanıyorsunuz fakat yeni yeni hediyeler ekleniyor heybenize fakat siz görmüyorsunuz ne hediyeyi ne de verilen hediyeyi…
Bir köy girişi dikenli, yokuşu yorucu, düzü huzur. Bir köy var herkesin bilemediği, bilenlerin bulamadığı… Bir köy var dışarıdan kavgaların, kaygıların kol gezdiği içerisi kuş sesleri misali, akar su serinliğinde… Bir köy var unutulan, bırakılan…
Sevin, sevmekten korkmayın. Derdinizi sevin, derdinizi vereni hatırlayın. Barışın acılarınızla, kavgalarınızla, kaygılarınızla ve hatırlayın bir siz değilsiniz kanayan... Acınızı her türlü sahiplenin, kendinizden bilin yani sahiplenin ve derdi verene şükredin. Dertsiz o kadar çok insan var ki; sizin derdiniz aslında bir sıkıntı, bir acı değil aksine sizin ayaklarınız altına konulmuş bir merdiven tırmanmayı deneyin. Dedim ya sevin, anlaşın ki vedalaşın… Şimdi kim varsa üzülen, kırılan, incinen o köyü arasın. Kim varsa ağrıyan, sancıyan o köyün yolunu tutsun…
O köy güzelliklere gebe. O köyden geldim o köyün sahibi gözünüzü, gönlünüzü şen edecek kullar var etsin. Var edecektir. Sonra size kalan kıymetini bilip, şükrünü eda etmek olacaktır.
Hamd olsun verdiğin her nimete, her rızka Mevlam.
Kıymet bilenlerden kıl bizi, kıymeti bilinenlerden kıl bizi…
Vesselam.