Yeni dönemde ayağa düşen bir dolu terim var hepinizin bildiği gibi. Çarçur edilen, öylesine söyleniveren… Boşa götürülen, boşa giden bir dolu şey.
Bunlardan biri de ‘sevmek’ fiili.
Ben böyle deyince yazıyı kapatmak üzere, imleci ekranın sağ üstündeki çarpı işaretine doğru götürdüğünüzü tahmin edebiliyorum. Durun. Önce bir okuyun. Katılmazsanız itirazlarınızı yazarsınız.
Öncelikli neyi sevmekten bahsediyoruz? Bir kelebeği sevmek mi? Bir kitabı, bir eşyayı sevmek mi? Yoksa bir arabayı, bir arkadaşı sevmek mi? Ya da bir yâri sevmek mi? Uzakları sevmek mi? Neyi sevmek?
Bir insan yüreğine dokunmak için sevmekten mi bahsedeceğiz yoksa yel gibi esip geçen sevmelerden mi? Baştan ayağa sevgiliye yar olmaktan mı bahsedeceğiz, birden durulan sevgi görünümlü heveslerden mi?
Ben sevmenin, niyetle ilgili olduğunu düşünenlerdenim. Sevgi için edilen niyetin ardından, uğrunda uğraşılması gerektiğine inananlardan…
Şu; “Ama ben çok seviyorum”cuları bir kenara koyun ama. Maksat kimseyi kırmak değil, elbette yapmak maksudumuz.
Kendi kendime konuşuyorum bazen. “Çok seviyorlar ya” hani diyorum, acaba bu çok sevenler yola ne için çıktıklarını hatırlarlar mı? Yoksa zaten ne bir yol, ne bir adım, ne bir sevgi… Hiç de biri yok mu?
Sahiden merak ediyorum. Seviyorsunuz ya siz şimdi hani, seviyorsunuz da ne oluyor?
Hiç.
Neden hiç, biliyor musunuz? Sevginin azını, çoğunu icat ettiniz de ondan. “Ben daha çok seviyorum” dediniz. Ben’in olduğu yerde sevmenin olamayacağını unuttunuz.
Seviyorum dediniz ama harekete geçmediniz. Sevgiyle düşmeyi, sevilenle kalkmayı, birlikte yürümeyi bilemediniz. Öylece durdunuz.
Oysa sevmek bir şeyler yapmayı isterdi. Sevmek bir eylemdi aslında. Sevmek azlık, çoklukla ilgili bir şey değildi. Sevmek, başka bir şeydi.
Doğrusu bence bu böyledir.
Ne kadar sevdiğinizden ziyade nasıl sevdiğinizdir önemli olan. Çok sevmek marifet değildir. Sahip olduğun sevginin ölçüsü değil gerçekliğidir mühim olan. Nice çok sevenler hiç sevmemiş gibi gittiler hayatlarınızdan.
Hadi bir düşünün.