Bir savcımızı şehit verdik...
Bir acıyı daha yüreğimize bastık; sığmaz dediğimiz nice acılar sığdırdığımız gibi...
Acımızın adı Mehmet Selim Kiraz oldu...
Teröre lanet, teröriste lanet okuduk da içimiz soğudu mu sanki.
Soğumadı.
Ama yaşanan bu ülkenin ilk acısı değil.
Belli ki son acısı da olmayacak.
***
Millet olmanın, birlikte olmanın, acıları sarmanın, üstelik acı üstüne acı sarmanın kitabını yazdırıyorlar bize...
Biz ‘kardeşlik’ dedikçe daha fazla kuduruyorlar.
Biz ‘barış ve hürriyet’ dedikçe onların ruhu daha da kararıyor.
Ellerimizde taşıdığımız karanfiller kuruyor, yine de ‘rahmet’ tarafına dönüyor yüzümüz.
***
Bir çocuğun, bir eşin, bir annenin bir babanın, bir milletin ‘ağıdını’ yutkunuyor içimiz...
Teröre ve teröriste millet olarak ‘lanet’ okuyoruz...
Onun açmak istediği karanlık yolu ferasetle örüyoruz...
***
Siyasi iktidara; ‘muhalefet’ adı altında bu teröre alkış tutanlara ne demeli!
Onlara; milletin sağduyusuna karşı yapılan saldırılarla ‘muhalefet’ geliştirmeye çalışanlara fırsat mı vereceğiz...
Hayır...
İhanet merkezlerinin ürettiği ihanetlere şahit olmaya devam ediyoruz.
Bu senaryo değişik şekillerde ve özellikle son 12 yılda kendisine ‘şiddetle’ sahne arıyor...
Bunu tek sebebi olabilir; ‘rahatsız’ olmaları...
***
Zihnen rahatsız oldukları gibi Türkiye’nin büyümesinden ve gelişmesinden de ‘rahatsız’ olanların gaz sancılarıdır bunlar...
Bunlara karşı ne mi yapacağız?
Yılmaz adımlarla yürümeye devam edeceğiz...
Ve inanın bu kutlu yürüyüşte aramızda şehidimiz Mehmet Selim Kiraz da olacak...
Sağduyumuzu yitirmeden, özgürlükler yolunda milli ve manevi duruşumuzu kaybetmeden yürümeye devam edeceğiz...
***
Karanlık odaklar ne kadar kudurmuşlarsa bu Türkiye’nin ‘doğru’ yolda olduğunun kanıtı olacak.
Onlar ‘ihanet’ için nasıl birleşiyorsa biz de bu ihanet çetelerinin karşısında durmak için millet olarak birleşeceğiz...
Bu yolda biz ölürsek şehit, onlar ölürse ‘terörist’ olacaklar...
Ne mutlu bize...
Ne mutlu Mehmet Selim Kiraz’a...