Bu şehirde bir dernek var. Yıllardır faaliyette…
Bu öyle bir dernek ki, Türkiye’de eşi benzeri yok…
Akşam TV’nin karşısında, gözlerim dolu dolu bir kez daha izledim, yapıp ettiklerini…
Şefkat Derneği…
TV kanalı, evden atılmış, horlanmış, çaresiz kadınlar ve çocuklarının dramını anlatıyordu. Ama bir kelime dernekten ve Konya’dan bahsetmediler…
Böyle bir derneğin Konya’da olması belki canlarını sıkmıştır…
Bilen biliyor, yapılanları…
8 yaşında bir erkek çocuğu ve 5 yaşında kız kardeşi. Barış ve Ayşe…
Analarının yanında en son çare Siirt’ten kalkıp gelmişler Konya’ya, buraya sığınmışlar…
Analarına kapıyı gösteren adam, yani bu çocukların babaları, gitmiş başka bir kadının yanına. Unutmuş Barış’ı da Ayşe’yi de…
Babası sorulunca duygulanan Barış, her şeye rağmen affedecek sanki babasını…
Diğer kadınlar…
Diğer çocuklar…
Din, millet, ırk, şehir hiçbir ayrım gözetmeksizin atılan, satılan, horlanan kadınların kapısını çaldığı bir dernek burası…
Ve ismi dernekle özdeşleşmiş derneğin hamisi her şeyi, başkanı Hayrettin Bulan…
Deli dolu bi oğlan bu Hayrettin, ama yaptığı şu hizmet var ya inanın eşsiz bir hizmet…
Bildiğim ve gördüğüm kadarıyla dernek giderlerinin çoğunu kendi cebinden karışılıyor…
Korkum şu ki, bir gün bu Hayrettin, ‘yeter kardeşim bittim ben’ deyip bırakıverirse…
Kim bakar, kim çeker bu çaresiz kadınlara ve suçsuz yavrulara…
Birileri artık el atsın ve Hayrettin’in bu bıkmaz usanmaz gayretine destek olsun. Şefkat evleri çoğalsın. Konya adına yakışır bir şekilde bu faaliyeti tüm şehre maletsin…
Ağlıyorum…
Bu çocukları gördükçe içim burkuluyor…
Lütfen, siyaseti, makamı, parayı bir kenara bırakıp bu işlere bi kafa yorun artık…
Ve bir gün elime bir fırsat geçse…
NOBEL ödülünü hiç tereddüt etmeden Hayrettin Bulan’a veririm…
Düşmez, kalkmaz bir Allah’tır…
Allah kimseyi düşürmesin, kimseyi muhtaç etmesin…
Böyle yerleri de eksik etmesin…