Her birimiz bir şeyleri özlüyoruz. Yaşadığımız bir anıyı, unutamadığımız bir hatırayı, verilmiş bir hediyeyi, ıslattığımız bir omzu, tam düşecekken, düşmemiz için uzatılan bir eli, tarafımıza yapılmış bir iyiliği/kusuru , bir çift gülen gözü veya gönlümüze değer bir sözü. Güzel şeyleri unutmamak ne hoş bir güzellik tıpkı tarafımıza yapılan kusurları unutmamız gibi…
İnsan sadece gördüklerini, duyduklarını, dokunduklarını mı özler? Yani eğer böyle ise biz bir nevi fakir sayılmaz mıyız? Hem zaten göz her şeyi göremediği için, kulak her şeyi duyamadığı için, el her şeye dokunamadığı için gönül yok mu? Terazi her şeyi tartamadığı için vicdan yok mu?
Bir kıssa vardır hemen hemen her birimiz okumuşuzdur. Hz. Ömer’in adalet kıssası… Hz. Ömer diyoruz şiddetli ve kudretli biri! Gözü yaman, Allah’tan başkasından korkmayan, cesaretli ve adaletli; Adalet ki Hz. Ömer’le bütünleşen bir kavram.
Hz. Ömer (r.a.) bir gün hutbede cemaate şöyle seslendi:
“Ben haktan ayrılırsam ne yaparsınız ” Cemaat içinden bir sahabe kalkarak cevap verdi:
“Seni kılıcımla düzeltirim ya Ömer!”
Hz. Ömer (r.a.) ellerini açarak;
“Ya Rabbi! Sana şükürler olsun ki ben Senden gaflete düşersem, Senin adaletinden ayrılırsam, beni kılıcıyla doğrultacak cemaate sahibim” diye şükretti. Devrin
Özlemek demiştik ya hani; insanlar dünya da, devirde bir şeyleri özlüyor. Adaleti, merhameti, cesareti, dik durmayı. Şimdi siz söyleyin eski aile yaşantılarını özlemediniz mi? Birlikte olmayı, beraber olmayı, güçlü olmayı. Adaleti özlemediniz mi?
Üzülüyorum… Bu devrin insanlarındaki kusuru düzeltmeye kalktığınızda sözle kırbaçlanıyorsunuz ve üstelik kimse kusuru kabul etmiyor. Hani varsa iyi bir şey herkes kendinden biliyor fakat kimse hatasını, kusurunu, eksiğini kabul etmiyor.
Allah bu devrin insanlarını aklederek düzeltsin inşallah. Aklederek düzeltsin zira diğer türlüsü hepimizi incitir.
Vesselam…