Sevgili okurlarım, sizlere bu hafta Rihle-i Derviş adlı şiirimi sunmak istiyorum.
Uzun bir vadinin üstünde,
Derviş gibi elimde baston ,
Sırtımda azığımla yürümekteyim.
Yorulmadan, bıkmadan .
Çokça cefalar çeksek de
Şu dünya denen harmanda,
Savrulsak da her bir yana,
Bir olanda var oluruz tekrar.
Tek olanda, tek vücutta,
Tek nefeste, tek yürekte,
Tek topraktan halk olunuruz
Rahmanın izniyle.
Devam eder derviş vadide lakin,
Başlar sefer-i kalbi de biçarenin.
Gökte mi yerde mi çölde mi bilmeden
Yollara vurur kendini yunus misali.
Epey uzundur bu yol
Bulutların üzerindeyken bir an,
En derinde bulur kendini.
Böylelikle kat eder çıktığı rıhleyi basamak basamak.
Gelince yolculuğun sonuna,
Ulaşmıştır artık,
İnsan denen varlığın kaynağına.