“Hatırla Sevgili” dizisinin ilk bölümlerinin gösterime girdiği yıllarda pek çok izleyiciyi olduğu gibi beni de ekrana bağlayan bir dizi olduğundan bahsetmiş, bu tarz yapımların hangi fraksiyondan olursa olsun o dönemi yaşayanların çocukları ve kardeşleri olan bizlerin ibretbîn bir gözle izlemesi gerektiğini vurgulamıştım. Kendimce meseleye tarafsız yaklaşma gayretinde olduğum, dizinin fan sitesinde bir okur tarafından yorum bölümünde bahsi geçen yazımın yayımlanmasından sonra, çok fanatik bir şekilde uç görüşleri temsil ettikleri kullandıkları rumuzlardan belli olan kişilerin bile olumlu yorum yazabilmelerinden anlaşılıyor. Ancak dizi hakkında ben aynı olumlu tavrımı bu yazımda koyamayacağım. Evet herkesin yakındığı gibi benim de yakındığım nokta taraflılığın aşırı boyutlara ulaşmasıdır. “aşırı boyutlara ulaşmasıdır.” Diyorum zira, hiç kimsenin bir konuda hele de sanatla uğraşan insanların tarafsız olması mümkün değildir. Ama bunu dengeli kullanmak da sanatçılığın bir gereği olsa gerek. Bu duyarsızlığın dizideki gelişmelerle takip edilen kronoloji arasındaki bağlantısızlığı oluşturacak derecede olması en büyük teknik kusur haline geldi. Dizi de senaristin ideolojik kaygı ve fantezileri senaryoda yapı ve şahıs kadrosunun durumu ile ilgili dengeleri alt üst etmiş durumda.
İşin yaşanan gerçeklerle uyumlu olup olmaması meselesine geçmeden önce yukarıdaki iddialarımızı çok basit bir örnekle somutlaştıralım. Aradan yıllar geçer Yasemin’le Ahmet’in gayr-i meşru (sonradan evlendiklerinde meşrulaşıyor.) çocukları rüya büyür hatta pırlanta gibi bir “anarşist”, “militan”, “terörist” veya “devrimci” olur. –kavramlar görecelidir.- Ama baba Ahmet (kızın biyolojik babası oluyor.) ve anne yasemin hala on beş yirmi yıl öncesindeki gibi hiç yaşlanmazlar. O kadar aşk acısı yaşadınız birader saçınız hadi benimki gibi dökülmüyor, ağarmazda mı?
VE “YOLA GELENLER”
Dizide karakterler öyle bir vaziyet kespetmiş ki demokrat bir babanın kızları ve torunları hidayete ermiş birer devrimci, Ülkücü Yaşar bu “değişen, dönüşen, dönüşerek gelişen” ailenin şipşakçı kızı Işık’tan tekme yiyen birisi, asil devrimcilerin yargılayan bakışları arasında ezik bir kapıkulu gibi itilip kakılmaktadır.
DİNDARLAR NEREDE?
Dizide bir tek dindar yok. Olmamasından yakınsak mı yoksa buna sevinsek mi bilmiyorum. Çünkü camilerden genellikle ya bir provokasyon sahnesinde ya da bir çatışmada bahsediliyor. Kıyafetler her zaman alay konusu… Maraş’ta kamuflaj olan hidayete ermiş şipşakçı Işık, kamuflaj olduğu dindar kadın kıyafetini çıkarırken “şunlardan bir kurtulayım” diyor…
Senarist taraflı da olsa her kesime değindiğini ve onları anlamaya çalıştığını söylerse bu apaçık bir yalan olur. Zira ortada Türkiye’nin yüzde yetmişleri aşkın bir kesimini görmezden gelmek ve her kesime değindiğini söylemek milyonları içine alan büyüklükte bir yalandır. Hatadır diyemem apaçık görmezden gelmedir ki dün görmezden gelenlerin, görmezden gelinenler tarafından nasıl görmezden gelindiği ülkemizin siyaset ve sanat mezarlığında gömülü kanlı canlı ibret abideleri ile doludur. Taraflı yaklaşmak bir duygu taşıyan ve o dönemlerde taraf olan birisi için bir hak bile sayılır bir yerde. Ama karşıdakilerin de bir duygusu olduğunu anlamak bırakın sanatı aydın bir insan olabilmenin kısacası insan olabilmenin gereğidir.
AKLINIZIN BİR YERİNDE BULUNSUN
Bazen tiyatro eseri gibi roman gibi eserler, “bu kötüdür”, “bu yanlıştır” diyerek kötüyü ve yanlışı öyle nazara verir öyle ağızları sulandırarak anlatır ki, bir bakmışsınız ki dolaylı yoldan kötüyü tavsiye eder hale gelmiştir. Maalesef mezkur dizi de bu mecraya girmiştir. Ben bunu, bu dizi, bir fikrin propagandasını yaptığı için değil, şiddeti haklı bir ideolojik savaşımın gereği olarak gördüğü/gösterdiği için söylüyorum.