Görmek isteyenler için mucizedir sonbahar. Çıplak dalların kışa soyunuşu, meyvelerin gübrelere dönüşü; yaprağın dala vedasıdır sonbahar. Kimine göre Kasım’da aşk başkadır, kimine göre sonbahar bambaşkadır...
Yemyeşil yaprakların, gün geçtikçe sararışına dikkat ettiniz mi hiç? Sanki bir günde sararmış gibi gelir insana. Oysa ki bu hayatta bir günde oluvermez bir şeyler. Bir günde değişmez mevsim, bir günde şampiyon olmaz takımlar, bir günde büyümez çocuk, bir günde saçıma düşmez aklar…Vah ki ne vah; ah şu arka planda olanlar…
Yemyeşildir yaprak; mevsim değişimiyle sararır benzi. Öyle bir günde değil de; sararır günden güne, kurur içten içe. Dal ile yaprak… Oysa ki; dal hiç bırakmayacakmış gibi tutar yaprağı. Yaprak tüm damarlarıyla tutkundur dala. Şahit olup da böylesi bir aşka; ayrılık dala- yaprağa yakışır mı hiç?
Bugün dökülecek yaprak, ağaç çıplak kalacak. O kurumuş dalına beyaz karlar yağacak, gün gelecek taze yaprak bitecek, rengarenk çiçekler açacak, kim bilir o dallara ne meyveler dolacak…
Ağaç – yaprak dediğimiz, tabiattan gayrı mı? Bu dünyada olanlar tabiatın parçası. Yaratılandır, yaratılmışın aynası; ağaç başka insan başka olur mu hiç?
İnsan gelir dünyaya umutlar edinerek, sanır ki bu yeşil yapraklı gençlik, sonsuza dek sürecek. Sıkıca tutunur dala, sanır ki dal yapraktan bir an bile vazgeçmeyecek…
Yaprak göz doldururken, bir de bakar yanında çiçekler… Çiçek meydan okur yaprağa, yaprak düşmez toprağa. Yaprak tutundukça dala; çiçek meyveye dönmez mi hiç?
Meyve ağacın tadıdır, dala meyve ağırdır. Düşen olgun meyveye gülen; o ağacın yaprağıdır.
İnsan yapraktan farklı mı? Yaratılan yaratılanın aynası. Yaprak sararır solar, mucizedir sonbahar.
Bu sonbahar bir mesaj verir görene. Bir varmışız, bir de bakmışız yokuz… Selam olsun Kasım’da aramızdan göçenlere…
Haftaya görüşmek üzere kıymetli okuyucularım…