Bin yıl sürecek  denilen 28  şubat darbesinin  yıl dönümünde ,  o  günlerde  sırf  inançlarından  dolayı zulmedilen Müslümanlar yapılan  o  alçaklık ve  zulümleri   bir kez  daha    hafızalarında tazelerken  o günden   bugüne kadar   o günlerin mağduru  Müslümanların içinde bulundukları genel duruma bakarak gayri ihtiyari şu soruyu sormak   mümkün..

Nereden Nereye?  o günden  inanç   ve değerlerimiz  için canhıraş  bir şekilde mücadele  edenler ,  bugün    Nereye   gidiyoruz sorusuna mutmain bir kalp ile “Cennete, İnşaallah cennete” diyebiliyor muyuz.

Elbette ki müminlerin arasında bu cevabı verecek kardeşlerimiz vardır. Ancak meseleyi Müslümanların geneline göre değerlendirdiğimiz zaman aynı cevabı, aynı rahatlıkla verebilmemiz mümkün mü? sizce.

Efendimiz (s.a.v.) “İki günü eşit olan ziyandadır” buyurmuştu. Fakat ne yazık ki iki günü eşit olan Müslümanı, sevgiyle kutlayacağımız, saygıyla öpüp başımıza koyacağımız bir dönemde yaşıyoruz!. Böyle bir zamanda böyle¬si Müslümanlar göstererek “Maşallah!. Dün de Müslümandı. bugün de Müslüman!.” diyoruz.

Çünkü Müslümanların iki günü eşit değildi!.

 28 Şubattan önce “Benim Hayatım, yaşantım ve Ölümüm Allah içindir” demeye   daha   yakın  olan   bizler  bugün “Benim hayatım, yaşantım ve ölümüm dünya içindir” der hale geldik

Dünyevileşmeye yönelik bu rağbet o kadar arttı, o kadar arttı ki Kuran’da azgınlıkların dolayı helak edilen kavimlerin özellikleri sanki 21. yüzyıla taşındı.

İslam'ın dünya görüşü konusunda  sahabeyi,  İslam'ın dünyalık görüşü konusunda ise  Karunların izinde gitmeye çalışan ve iki ayrı hedefi aynı anda görmek için  ömür  tüketen  Müslümanlar   dilleri  ile ahreti,   hırs ve  tamahları ile dünyayı kazanmak için mücadele  eder hale   geldik.

 Uyarıcıların uyarılarına kulak asmayan bu insanlara,  yaratılış gayesi hatırlatıldığında ise sadece sen mi Müslümansın, Müslümanlar zengin olmalı gibi savunmaya geçmeyi  marifet   bildik.

Doğrudur Müslüman zengin olmalı; Müslüman Hz Ebu Bekir gibi malının tamamını Allah yolunda verdiği zaman çoruna çocuğuna ne bıraktın diye sorulduğunda Allah ve Resulünü diyebilmeyi  hiç aklımızın ucundan geçirmedik.

 Üzülerek ifade etmek gerekirse; Müslümanlar o kimselerdir ki Allah'ın adı anıldığı zaman kalbi titremesi, Allah'ın adı anıldığı zaman ürpermesi gereken kimseler olması gerekirken maalesef bu günün Müslümanları “konut fiyatları, borsa, altın, döviz yükseldiği zaman kalbi titrer ürperir hale geldik."

Bizlere ne oldu Allah aşkına!.

Dünyevi endeksli umutlarla, paraya endeksli beklentilerle bu   gidiş nereye  diye  sormak  Müslümanların    birbirini uyarı  görevlerinden  olması gerekmez mi.

Mazur görün halimizin daha iyi anlaşılması için  “Bu günün dünyaperest Müslümanları “ Ayakta iken, otururken, yan yatarken parayı zikreder     hale   geldiler, açık açık söyleyemeseler de  zihinlerinde   geçen  duaları ise Rabbimiz, sen bu parayı boşuna yaratmadın. Sen pek yücesin, bizi parasızlık azabından koru.”derler

Sanırım hiç kimsenin kendi nefsine hoş gelmese de birbirimize şöyle bir soruyu sormak zorundayız.

"Fe eyne tezhebûn: Nereye gidiyorsunuz?"

"Asr'a yemin olsun ki, insan muhakkak büyük bir hüsrân içindedir."

Her şeyi hakkıyla bilen Allah (c.c.)’a yönelip, kalbi bir mutmainlik ile “Ya Rabbi Sana hamdolsun ki dünyaperest değilim” diyebiliyor musunuz?.