Bilirsiniz Nasrettin Hoca’nın fıkrasını. Hocaya sofrada yer vermeyenler, kürkü giydikten sonra en başköşeyi ayırırlar. Hoca da o meşhur lafı patlatır: Ye kürküm ye…

Günümüzde de bu meşhur söz kısa günde binlerce kez kullanılır halkımız tarafından.

Bir başka atasözümüzde de insanlar kıyafetleri ile karşılanır, konuşmalarıyla uğurlanır denir.

Çok doğru bir tespittir bu. Hem de bütün meseleyi hemen anlatıveren harika bir tespit…

Bir süredir bir moda aldı başını gidiyor. Büyük kocaman kocaman arabalara biner oldu birileri. Herkesin aldığından farklı, bambaşka 4 çekerler aranmaya başlandı. Paranın hiç önemi yok. Yani 150-200 bin lira para değil bunların yanında. Mercedes’in filan pabucu dama atıldı.

Aileden, kökten zengin tipler vardır. Üç-dört nesildir şehrin en iyi yerlerinde oturup, en güzel kızlarını çocuklarına gelin olarak alan. Tatillerini pek çoğumuzun hayal edemediği yerlerde yapan, hepsi eğitimli ve genel kültürü oldukça iyi tiplerdir bunlar. Kahir ekseriyetle bunların kendileri eski arabalara binerken çocukları havalı arabalara binmek isterler. Dededen kaldıysa baba, babadan kaldıysa oğul kıymetini bilmez malın, ama sen sıfırdan tırmalayarak zenginleşen birine lüks bir arabayı kolayca aldıramazsın.

Bir de fi tarihinde dedelerinin tarla niyetine aldığı yerler şehrin içinde kalınca yüzlerce daire sahibi oluveren ve ne oldum delisi zenginlerimiz vardır ki onlar hemen zengin olduklarını etrafa bağırıp dursun diye eşek kadar arabalara binerler. Bunların kimisine bu arabalar öyle yakışır ki şapka çıkarırsınız. Ama öyleleri de vardır ki arabanın içinde sırıtırlar. Ben bu arabaya yakışmıyorum diye bağırırlar neredeyse.

Eee tüm bunlardan bize ne derseniz. Derim ki, devir ye cipim ye devri. Araban büyükse her yerde işin iş. Parkçı evvela bu araca yer gösterir. Polisler acaba içinde kim var diye tırsar. Gençler, vay bee şöyle bi arabam olsa diye iç geçirir. Neticede arabası büyük olan gideceği yere önce varır. Vardığında da izzeti ikramı fazlasıyla görür.

At binenin, kılıç kuşananın değil mi ama…