Sevgili okurlarım, bu hafta sizlere güzel bir şiir paylaşmak istiyorum
ATEŞ MİSALİ
Uzatırken ellerini karanlığa
Tuttu beni o an bir şey
Atıl kaldım sanki
Unuttum kendimi
Sahi nasıl unutabilir insan kendini
Kendi, kendi içinde nasıl kaybolur sahi,
Bilmiyorum…
Karanlıklar aydınlığa döndü birden
Uzattığım o el karanlığın değil güneşindi artık
Karadelik gibi beni çekeceğini düşünüyorken karanlığın
Sardı aydınlık bütün ihtişamıyla içimi.
Anladım artık
Yanmadan, kül olmadan aydınlıklar çıkmıyormuş
Anladım.
Ateş misali işte
Hem kavurucu sıcaklık hem de aydınlık
Ne garip değil mi?
Bir yandan nimet bir yandan azaptır ateş
Dur o vakit, dur ey gönül!
Söz geçirmek güçtür sana bilirim
Amma, hem yakarsın hem aydınlatır
Yapma! Dur!
DİLŞÂD
