Konyaspor’un üç yıllık birikimi, imajı, futbol kültürü kaybolma riskiyle karşı karşıya. Yaşananları tekrar anlatmaya gerek yok. Çünkü hiç bitmiyor. Bu hata ve saldırılardan kurtulmanın tek yolu daha sonuçları ama orası da sıkıntılı. Takım bir türlü istikrarı yakalayamıyor. Çıkış yaşamadıkça da taraftarla arası açılıyor. Futbolculara sorsak “ne var kardeşim? Alanyaspor maçı dışında ekstra yenilgimiz yok” derler ve haklılar. Puan tablosunun altında olmayı ise izah etmek zor. Psikolojik bir sorun var yani.

Kayseri maçı bu nedenle çok önemliydi. Konyaspor daha hızlı oynamak için farklı bir kadroyla sahaya çıktı. İlerde ağır kalan Eze yerine Ömer Ali, Musa, Fofana ve Miloseviç dörtlüsüyle Kayseri savunmasını yıpratmak istediler. Bazı bölümlerde etkili oldular ama orta saha savunmaya yardım etmekten ileriye katkı sağlayamadı.

Kayseri’nin ise kanattan getirdiği toplar çok tehlikeli oldu. Savunmanın dikkati ve şansın yardımı golü engelledi.

İkinci yarı Reşit Akçay, Ezekiel’i de almakla yine doğru bir hamle yaptı ama ilk dakikalarda gelen penaltı golü dengeyi bozdu. Yeşil Beyazlılar risk almayı bilmiyor. Daha doğrusu kontrollü risk almayı bilmiyor. Tıpkı Galatasaray maçında olduğu gibi orta saha ile savunma arasındaki uyumu bozunca araya atılan toplar kabus oluyor. Mendes’in golünde elle oynama var gibi olsa da asıl sorun bu anlayışta. Sakin kalmayı beceremiyorlar.

Konyaspor bu şekilde maç kazanamaz. Osmanlı  maçını da kazanamaz. Kazanamazsa da Reşit Hoca sürekli söylediği “bavul toplama” işini yapar.