Kimse onu duymadı

İşten eve geldi. Kapıyı kendisi açtı. Kimse onu karşılamadı.

İşten eve geldi. Kapıyı kendisi açtı. Birisini gördü ancak o görmedi.

İşten eve geldi. Kapıyı kendisi açtı. Birisinin yüzü ona dönüktü. Sadece baktı.

İşten eve geldi. Kapıyı kendisi açtı. Gülümsedi ona dönük yüz. Adam da gülümsedi. Hoş geldin dedi. Hoş buldum dedi. Bu bir ritüeldi.

İşten eve geldi. Kapı ona açıldı. O da onlara. Olan bitenden söz etti.

İşten çıktı. Ne kendisinin açacağı ne de ona açılacak bir kapı yoktu. Alışveriş merkezine gitti. Orada kapı onu görünce otomatik açılıyordu. Kapının arkasında da görevi gelenlere hoş geldin diyen birisi. Çıkarken de güle güle diyen. Ve yine otomatik açılıp kapanan bir kapı.

İşten çıkamadı. Çıkarıldı. Kapıyı kendisi açtı. Ona bakan yüzü görmedi. Sabah evden çıkmadı.

Sabah evden çıktı. Kapıyı kendisi açtı. Sigara dumanından kendisine dönen iki yüzü görmedi. Çayını yudumladı. Bu da ritüeldi.

Sabah evden çıktı. Arabasının kapısını şoförü açtı. İşyerinde de kendisi açmadı kapıyı. O hiçbir zaman kapı açmadı. Kapılar hep açıldı. O hiç gülümsemedi. Her kes ona gülümsedi. Ellerini hiç kullanmadı. Kimsenin elini tutmadı. Her kes onun elini tuttu. Hatta öptü.

İşten eve geldi. Kapıyı kendisi açtı. Kapının kenarında bırakılmış bir fatura gördü. Var olduğunu hissetti. Önemsenmek hoşuna gitti. O gün evini faturasıyla paylaştı. Ona sarılıp yattı.

İşten eve geldi. Beş tane küçük yüz karşıladı. 10 tane minik göz. Dizlerinin üstüne çöktü. Göz göze geldi. Minik kollar onu kucakladı. Hep beraber doydular.

Hiç kapı açmadı. Hiç kapatmadı. Kapı hep üstüne sürgülendi. İşe gitmedi. İşten gelmedi. Fatura almadı. Kimse onu karşılamadı. Beş saniye dayanamadı. Küçük hücresinde ömür boyu mahkum edildi. Sürgülendiğinden beri üzerine kapı, hep beş saniye dedi durdu.

Kimse onu duymadı.

Her kes onu unuttu.

O unutmadı.

ÖFKE İLE TEHLİKE ARASINDAKİ MESAFE SANİYELER KADARDIR.