Son Ders: Seyit Küçükbezirci

Seyit Küçükbezirci’yi kimlerden kimlerden, kaç sıfatla dinlediniz değil mi? Folklorcu, mermerci, gazeteci, araştırmacı, koleksiyoncu… Yeğeninin gözünden dinlediniz mi hiç? Peki Avukat’ının gözünden? Veyahut can dostunun gözünden? Hem yeğeni, hem avukatı, hem de can dostuydum. Tek sıfatla değil, tüm sıfatlarla severdik birbirimizi. Hepsine sıra gelecek; bugün konumuz Hocam Seyit Küçükbezirci.

Zor sorular sorar, kolay cevaplarla tatmin olmazdım. O ise; zoru severdi. Sorularıma şaşırır, azıcık heyecanlanır; biraz sessiz kalarak ortamın tansiyonunu yükseltirdi. Elimde kağıt-kalem ağzından çıkacak sözcüklere bakardım. İlk kelimeler dökülünce ağzından, ben de biraz rahatlardım. Bir söylediğini aklıma yazar, bir daha da unutmazdım.

Sorularım zor da hayat kolay mı sanki? Zor sorularımdı zaten, hayatın tam kendisi. Hayat adil midir, insan ne için yaşar, hayatla insan nasıl mücadele etmeli, hayatı mağlup etmek benim elimde mi? Sağolsun sorularımdan hiç bıkmazdı, sabırla tek tek hepsini cevaplardı. Öyle hazırcı sanmayın dersleri; ödevsiz de bırakmazdı!

Bir gün bana ‘’Seni en çok ne üzer’’ diye sordu, ‘vefasızlık’ dedim. ‘’O üzmez, o yıkar adamı!’’ diye fısıldadı gözlerime bakarak. Ah o gözleri görmeliydiniz; dokunsam ağlayacak, bırksam alev alev yakacak… O zamanlar bilmezdim; ‘vefa’ konusu son dersim olacak.

Ders deyince aklınıza masa, sandalye, sınıf gelmesin. Gittiğimiz her yer derslikti bizim için. Gonya’yı ben, hiç Siyit’siz gezmedim. Karış karış hepsinin Seyit için anlamını bilirim. Kolay mı sandınız Seyit Hocamın derslerinden geçmek? İstirham ederim…

Konya’yı bana miras bırakıp gittin, ne çok yükü omuzuma yükledin. ‘’Benim bugüne getirdiklerimi devam ettir’’ dedin, bayrağı verdin de öylece salıverdin. Bir köşeden izleyecektin, o köşe neresidir?

‘’Yasemin Bana Küba’yı Anlat’’ dedin, ben anlattım sen dinledin. ‘’Daha çok yolumuz var’’ derdin, iyi de sen çoook uzağa gittin?

‘’Seni yetiştiriyorum’’ derdin, daha dersimiz bitmedi. En zor ders, en son ders; senin gidişindi. Gidişin bile bir dersti; hiç kimseler bilmedi…

Hastalığında ziyaretine gelmeyip, bir telefon dahi açmayan; gözünü yollarda bırakanlar… Hastalığını fırsat bilip, üzerine çullananlar… Sen gidince ismini başköşeye yazdılar; ‘göreceksin’ dediğin her şeyi yaşattılar, dersin büyüğünü verdiler Hocam. VEFA’nın VEFA’sını sattılar Hocam…

İnsanlık üzerine olan dersleri şimdi daha iyi anlıyorum. Yıkılmadım bakın size kocaman gülümsüyorum. Siz bana inanırdınız; şimdilerde ben kendime inanıyorum.

11.12.2018’de Konya sustu, Halk Bilim’in kalbi durdu, bizlerin nutku tutuldu… 12.12.2018 tarihi ve devamı ‘vefa’ dersi konusu…

Veda etmişsiniz diye duydum, oysa ben ‘veda’ kelimesini aklımdan dahi geçirmedim..

‘’Konya sana miras, sana emanet’’ dedin, kocaman yükü omuzlarıma bırakıp, öylece gidiverdin…

Her sabah kontrol ediyorum, her gece tembihliyorum çakıl taşlarına… Sakın kaybolmayın emi, Seyit’e nasıl hesap veririm sonra?

Çaldırmam Konya’yı korkma. Nasihatların ve vasiyetlerin hâlâ kulaklarımda. Dönmeyeceksin diyorlar, ben inanmadım, sen de onlara aldırma!

Konya yetim, edebiyat öksüz; ben yarım kaldım! Neredeysen çık gel, söz; kimselere söylemeden ben seni herkesten saklarım…

Biz takımız, yol arkadaşıyız. Her yere beraber gider; birbirimizi kollarız. Projeler yazar, Konya’ya hediye ederiz. Gideceğimiz yerlere takım giyeriz.

Haydi çık gel, sana anlatacaklarım var. Şu geçen gün istişaresini yaptığımız insanlar çıktı riyakâr. Seninle gidecek daha çoook yolumuz var!

İnsanlar bu halime bir anlam veremiyorlar; ‘kabullen artık ağlama, dönmez’ diyorlar. Aramızdaki bağı bir türlü anlamıyor-çözemiyorlar, saf sevgi ne demek bunu bile bilmiyorlar.

Kelimelerin kifayetsiz kaldığı yerden selam olsun, kadir kıymet bilenlere, baş sağlığı dileyenlere…

Haftaya görüşmek üzere…