Barış der her bir yanın altın gümüş taş olsa, 

Dalkavuklar etrafında el pençe divan dursa,

Sapa kulpa kapağa itibar etme dostum, 

İçi boş tencerenin bu sofrada yeri yok .

Çocukluğumun elinden tutup, beni gençliğime götüren adam: Barış Manço.  O eşsiz melodiler, tarifsiz sözler ve siyah beyaz ekranlarda renkli bir sanatçı. Her şarkısında bir resim çıkar ortaya, kah bir köylü kızı hal hallı ayaklarıyla çaydan geçer, kah bir sarı çizmeli Mehmet ağa esnafın önünden kaçar... 70'lerde duymaya başlar Türkiye onun sesini ve adını. Aynalı Kemer'ler, Kol Düğmeleri taş plaklarda dönmeye başlar. İnsanlar kendilerinden bir şeyler bulur onun şarkılarında. Ata sözleri, deyimler art arda sıralanır Uzun saçlı adamın nağmelerinde.

Daha dün gibi, 1 Şubat 1999,  sabah dükkanda oturuyorum, beraber Barış Manço şarkıları dinlediğimiz Mahmut abim kapıdan girdi ve o acı haberi  verdi, gözlerinde bir hüzün, yüzünde solgun bir hal: " Hasan, Barış ölmüş " dedi. Hangi Barış falan demedim, ama konduramadım da, ancak bu konuda onun şaka yapmayacağını da çok iyi biliyordum. Ondaki hüzün bana da sirayet etti. Hayat işte, nerde nasıl biteceği belli olmuyor dedim. Gözümün önünden 7 den 77 ye çocuklar geldi geçti. O her girdiği şehrin nüfus tabelasına 1 rakamını eklediği görüntüleri hatırladım, konuşurken ve şarkı söylerken el hareketleri canlandı gözümde...

Televizyonda onunla ilgili her programı seyrediyor, radyoda onun şarkılarını dinliyordum. Henüz üç yaşlarında olan yeğenim Nuriye, ne zaman duysa onun sesini uslu uslu dinliyor, şarkı bitince "bana ölen adamın şarkısını açın " diye tutturuyordu. Zaman ne çabuk geçiyor bu 1 Şubatta 19 yılı geride bıraktık onu kaybedeli. Onu bize sevdiren bizim sözlerimizi, bizim nağmelere yakmasıydı. Evet onun şarkıları her ne kadar pop da olsa bir türkü tadında motifler barındırırdı. Her yıl kaset çıkarmaz, üç dört yılda kaset yapardı. Ama çıktığı yıla da damgasını vurur şarkıları her yerde çalardı. Kasetini çıktığı gün almak, naylonunu heyecanla açmak ve kasetçalara koyup dinlemek benim için bambaşka bir duyguydu. Kaset isimleri de şarkı isimleri gibi ilginçti hep, Değmesin Yağlı Boya, 24 Ayar, Müsadenizle Çocuklar gibi. En son da seçme şarkılarından oluşan ve yeniden seslendirdiği Mançoloji 1 ve 2...

Onun şarkılarıyla geçmişti çocukluğum, onun şarkılarıyla aşık olmuş, onun şarkılarıyla hasretlerime dayanmıştım, evet sevmiş,  ayrılmış ve unutamamıştım, çünkü Unutamadım bir Barış Manço şarkısıydı.

Elbette şarkılarını da hatırlamak gerek, Arkadaşım Eşşek, Hal hal, Aynalı Kemer, İşte Deve İşte Hendek, Yaz Dostum, Halil İbrahim Sofrası, Dağlar Dağlar, Unutamadım, Bal Böceği, Ahmet Bey'in ceketi, Nane Limon Kabuğu, Sakız Hanımla Mahur Bey, Kara Sevda, Domates Biber Patlıcan, Ali Yazar Veli Bozar, Dönence, Şehrazat... Benim aklıma ilk geliverenler ama biraz daha zorlasam hafızamı hepsini yazarım buraya inanın. 

Yazımın kalanını onun anlam dolu şarkı sözlerine bırakıyorum:

bir gün bir yoksul öldü, üzüldü mahalleli

ama bir kefen parası , bulamadi mahalleli 

kul ahmet dedi yalan dünya 

çıkardi ceketini 

örttü garibin üstüne 

kaldırdı  cenazeyi 

sonunda herkes anladı

ya nasip ya kısmeti

….................

dört kitaptan başlayalım istersen gel söze... 

orda öyle bir isim var ki kuldan öte kuldan ziyade 

o'nu düşün o'na sığın o senden öte benden ziyade.

…..................

diyeceğim o ki kişi yetinmeli

yaşam dediğin kısacık bir çizgi

namus şeref onur hepsi güzel ama

en önemlisi helal alın teri

…....................

yaz dostum güzel sevmeyene adam denir mi?

yaz dostum selam almayana yiğit denir mi?

yaz dostum altı üstü beş metrelik bez için,

yaz dostum boşa geçmiş ömre yaşam denir mi?

….....................

"para pula ihtişama aldanıp kanma dostum, 

içi boş insanların bu dünyada yeri yok."