Türk tarihinde önemli bir yeri olan hatta özellikle Moğollara karşı gösterdiği başarısından dolayı daima adından söz ettiren komutan; Celaleddin Harzemşah.

Harzemşahlar Devleti’nin en son hükümdarı…

Gazne’nin Valisi olarak devlet yönetiminde de etkin rol almıştı. Seyhun nehrinden Dicle kıyılarına kadar hâkim olan Harzemşahlar’ın en büyük sorunu Cengiz Han ve ordusuydu. En nihayetinde bulundukları topraklar bu iki devlet için savaş alanı haline gelmişti.

1216 yılında Cengiz Han’ın oğlunun yönetimindeki Moğol ordusu Semerkant’a doğru ilerlemiş, Celaleddin Harzemşah’ın gayretleri ile bu koca ordunun yayılması püskürtülmüştü.

Celaleddin Harzemşah Moğol İmparatorluğuyla sürekli savaş halinde oluşuyla biliniyordu. Bu durum Cengiz Han’ın da dikkatini çekmişti. Cengiz Han, Celaleddin Harzemşah’ın karşısına kendi ordusuyla da çıkmış iki ordunun şiddetli savaşı sonucu Harzemşah ordusu yenilgi almış ancak savaş meydanında Celaleddin Harzemşah atıyla mücadeleye devam etmişti.

Sonraları Anadolu Selçuklu Devletiyle arası açılan Celaleddin Harzemşah, 1231 yılında hayatını kaybetmişti. Hayatını kaybettiğinde maalesef yalnızdı.

Gösterdiği kahramanlıklarla ün salan koca hükümdar da ölmüş ve hatta yalnız ölmüştü.

Hani sen şah da olsan padişah da olsan, en büyük de olsan, orduları da dize getirsen… Bir nefeslik canın sahibinden daha fazlası değilsin. Allah’ın takdiri her ne ise o oluyor. Hükümdar da olsan yalnız bir ölümle göçüp gidebiliyorsun.

Bundan ne anlayacağız peki?

Ben kendi adıma ciddi bir ibret aldım. Yere ayaklarını kuvvetle basan da, mütevazı yaşayan da aynı yere gidiyor. Bizim yapmamız gereken herhalde günümüzü tamamladığımızda, kafamızı yastığımıza rahat koyabilmek.

Eğer bu dünya hana, hanedana, şaha, Süleyman’a kalmadıysa bize de kalmayacaktır. Bize kalmayacak dünya için kirlenmeye, kirletmeye hiç gerek olmadığı kanaatini taşıyorum.

O zaman bir şeyleri düşünebildiğimiz, anlayabildiğimiz ve hayatımıza uygulayabildiğimiz günler dileyerek bu yazıyı da Cahit Sıtkı Tarancı’nın şu dizeleriyle bitiriyorum:

“…Neylersin ölüm herkesin başında.

Uyudun uyanamadın olacak.

Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?

Bir namazlık saltanatın olacak,

Taht misali o musalla taşında…”