İslam kardeşliği, müminlere özgündür. Müminler ancak kardeştir. Zira müminlerin kardeşliği, Allah içindir. Herhangi bir dünyevî bir çıkar için değildir. İslam kardeşliği, dini yaşamada birbirine yardımcı olmayı gerektirir. Müslümanlar, hayırlı işlerinde kardeşlerine yardımcı olur, köstek değil destek olur. Bir Müslüman kardeşi, yanlış yaparsa diğer kardeşi ona üzülür. Müslümanlar, kardeşlerinin günahlarına üzülen ve onlar için göz yaşı döken kimselerdir.

Mezhebi, meşrebi, grubu, cemaati ne olursa olsun, Müslüman kardeşinin yanılmasını, yanlış yapmasını arzu etmez. Onun bir yanlışını gördü mü ona hüsn-ü zanda bulunur, onu iyiye yorar. Onun ayıbını, hatasını örtmeye gayret eder. Çünkü bir Müslüman Müslüman kardeşinin ayıbını örterse, Yüce Allah da onun bir kusurunu kıyamet günü örter/bağışlar.

Hal böyleyken, böyle olması gerekirken son dönemdeki gelişmeler, Müslümanları birbirine düşürdü, birbirine şüphe ile bakar hale getirdi ve Müslüman kardeşler birbirlerine sui zanda bulunmaya başladılar. Azamî müştereklerde bir araya gelmesi gereken müminler, asgarî farklılıkları bahane ederek tefrikaya düştüler. Müslüman kardeşler arasında alınganlıklar arttı. Her şeyden nem kapar oldular. Gelişmelerin ardından art niyetler aranmaya başlandı.

Geçenlerde bir panelde biz de İslam’da ailenin önemi başlığı altında bir tebliğ sunduk. Özetle şunları söyledik: Aile hayatı ilk insanla başladı, bütün peygamberlerin hayatında devam etti. Hz. İsa gibi evlenme imkanı bulamayan birkaç peygamber dışında her peygamberin ailesi oldu. Son peygamber de evlendi. Evlilik kıyamete kadar sürecek ve cennette de devam edecektir. Nitekim biz her namazda okuduğumuz salavat dualarında iki peygamberi aile boyu anmaktayız. Âl-i İbrahim ve Âl-i Muhammed. Aslında namazda onları anmak, onlar gibi olmayı gerektirir. Nikah Allah’ın emridir. Nikah ibadettir. Bunun için İslam ailesi Allah’ın emri-Peygamberin kavliyle cümlesiyle kurulur. Aslında bu cümle, İslam ailesinin patentidir. Bu cümle ile kurulan İslam ailesi, Allah ve Rasülünün ölçüleri doğrultusunda kurulmalı ve yaşatılmalıdır. Ailede zuhur edebilecek problemler bu ölçüler doğrultusunda giderilmeye çalışılacaktır. Yoksa bu sözde kalmamalıdır. Evlenen gençler bu cümleyi çerçeveletip beyin duvarlarına asmalı ve eşler birbirlerini her gördükçe bu cümleyi hatırlamalıdırlar.

Bu cümlelerimize şu notu da düştük: Durum böyle olunca, meşru bir mazereti yokken bir müslümanın evlenmemesi, evlenmeyi ertelemesi övünülecek ve imrenilecek bir durum değildir. Ne var ki bizler, meşru bir mazereti olmadığı halde evlenmemeyi övünülecek ve imrenilecek bir meziyet olarak görebilmekte ve gençlere bunu ballandıra ballandıra  anlatabilmekteyiz!

Panel sonrası bir kardeşimiz geldi, hocam dedi, sen bu sözünle kimi kast ettin? Bizim üstadımızı, şeyhimizi, hocamızı mı kast ettin? Ben de söylediğim yukarıdaki cümlemi tekrar ederek özel olarak birilerini kast ederek söylemedim, ama kim yahut kimler bu durumda ise onları kast ettim, dedim ve ekledim: Hem sonra bu alınganlık niye dedim. Peygamberler dışında hiç kimse masum/günahsız değildir. Peygamberler de Yüce Allah’ın koruması altında oldukları için masumdurlar. Bunun dışında kim olursa olsun insan hata edebilir, hiç kimse de hata edenleri savunmak zorunda değildir ve savunmamalıdır. Bir kişinin İslam’a ve Müslümanlara yararlı hizmetler etmesi ayrıdır, varsa yapmış olduğu hatalar ayrıdır. Biz hayırlı hizmet edenleri hayırlarıyla sahiplenir, varsa yaptıkları yanlışları ise asla sahiplenmez ve savunmayız. Sürekli eleştirdiğimiz Şia’nın bir masum imam anlayışı vardır ki onlar bunu açıkça söylerler. Ancak biz çoğu Ehl-i Sünnetin, geliştirdiği örtülü onlarca masum imam anlayışı vardır, bu yanlış anlayıştan kurtulmalıyız.