Çırpınan bir kuş  hezeyanıyla dokuyoruz ömür sermayemizi. Attığımız her düğüm evvela boğazımızda kalıyor, ilmek olup dayanıyor heveslerimizin bağrına. İlkin bir iç çekiş, iç acının hazmı kolay olmuyor bir süre hatta uzun bir süre kıvranıyoruz. Yeryüzünde ne kadar insan varsa hepsi dağılıyor, hepsi azalıyor, hepsi tükeniyor. Sahnede iki obje kalıyor biri insan diğeri acıları. Dünya sahne ise sanıyorum insan kendini boş role fazla kaptırıyor ve kimseyi görmüyor yani seyirciler çok umurunda olmuyor.

Acılar,sızlanışlar, hevesler, kıskançlıklar,kırıklar,mutluluk, huzur… Sahnede bunların hepsini yaşıyoruz ve ne tuhafsa insan iki halde görmez kimseyi ya çok mutludur, ya da çok acıyordur. Düşünsenize bu anlarda aklınıza kim geliyor?

… ve acıdan beraatınız verilir kurtulmuşsunuzdur. Acınızı sevip onu kucaklamayı başarabildiyseniz evet siz oldukça güçlü birisiniz. Zira çoğumuz acısına üvey evlat muamelesi yapar, sanki hiç tanımıyormuş gibi davranır, hayıflanır, yıpratır. Eee hani sabredenler kazanıyordu? Kolaydır dille söylemesi kalpte tastik etmeli. Ha bir de şu var her ne olursa olsun ve ne yaşarsak yaşayalım dost olarak Allah’tan başkası yoktur. Şuara_31’nci ayette bu durum “Sizin için Allah’tan başka hiçbir dost ve yardımcı yoktur” izah edilir.

Bir bardak su, bir lokma ekmek, biraz huzur nasıl ki nimet ise  acı da öylesi nimettir. Şiddeti ve derecesi ne olursa olsun değişmez. Hüzün demin-deysek Hz. Yusuf (a.s.)’un dediği gibi “artık bana düşen güzelce sabretmektir.” (Yusuf_18) diyebilmeli  ve hayatta karşımıza çıkan her acıyı bir nevi iyileşme metodu olarak düşünmeliyiz.
Devleşen 'ene' duygusunu yavaşlatan bir lütuftur acılar.
Bu sebeple ki hüznümüzü de sevmeliyiz ve bilmeliyiz ki mutluluk gibi o da emanet.

Emanetlere hakkıyle sahip çıkabilmek  duasıyla.