Hafta sonu Musalla Mezarlığı’na gittik yine. Niye yine? Çünkü son durak orası. Ha bire götürüyoruz birilerini sırtımızda. En sonunda da kendimiz gideceğiz birilerinin sırtında…

Allah kimseyi eşsiz dostsuz koymasın. Cenazemizi de onlar götürüyor neticede...

Belli bi yaşın üzerindekilere kimse vah toh demiyor. Çünkü ortalama yaş belli…

60-70 arası iseniz, size gençler yeter yav bayağı yaşamış deyiveriyor. Öğürleriniz ise gencimiş daha yavv demekten kendilerini alamıyorlar. 70-75’den sonrasına yaşı da ippiy varımış der hemen herkes…

Küçük yaşta ölenler sızlatır yürekleri. Evlenmemiş çocukları var ise. Evi barkı yok ise. Hanımına ağlarlar gerçek dostları. Ne yapacak bu kadın yapayılnız diye…

Bir de ana baba sağ iken yavrularının ölümünü görmese. Evlat acısı fena koyar insanoğluna…

Allah kimseye yaşatmasın. Allah herkese sıralı ölüm versin, amin…

Genç ölenlerin mezar taşları da diğerlerine göre farklı; bin bir çeşit manilerle doludur…

Efendim Musalla’ya son gidişimde gözüme mezar taşlarındaki doğum ve ölüm tarihleri takıldı. 1964 yılında bolca ölen varidi bulunduğumuz bölgede. Artık bize mi denk geldi, yoksa o yıl fazlaca giden mi oldu öbür tarafa bilemeyeceğim. Ölenlerin ise dikkat çekici bir şekilde yaşları ufaktı. 50’yi geçen görmedim desem yalan olmaz. 10, 19, 23, 41, 49…

…

Ölen başkalarına hep iyilik eden, hayırlı birisiyse göz yaşı döken, dua eden oluyor. Kalp kıran, hak yiyen kötü birisiyse…

Cumartesi günü sırtımızda götürdüğümüz ehbabımız 70’in üzerinde bir yaştaydı. Arkasından mezarına toprak atmaya geleni çoktu. Dua edeni de. Çocukları dahil biliyordu ki bugün değilse yarın gidilecekti oraya. Çünkü hepimizin kaçınılmaz sonu idi. Ölüm kimse için erken değildi. Kimse için de geç. Ancak vakti gelenler gider çünkü oraya.

Vaktimiz geldiğinde sırtına alıp mezara götürecek, arkamızdan hayır dua edecek dostlarımız var ise ne mutlu. Onlara selam ediyorum. Allah hayırlı ölümler nasip etsin, amin…