Hafta sonunu Karapınar Ticaret Borsası Başkanı Mehmet Gökcan, Çiftçi Malları Koruma Başkanı Mehmet Uğur ve Ticaret Borsası Meclis Başkanı Nazım Sezer ile birlikte kuraklığın yaşandığı tarlalarda geçirdik.

Sabahın erken saatlerinde başlayan gezimize,  ilçede görev gazeteci arkadaşlar ile birlikte katıldık.

İşin doğrusu gezi öncesi “Kuraklık yok” diye içimden geçirmiştim.

Ancak yanıldığımı anladım. Yaklaşık 3 saat boyunca gezdiğimiz kıraç arazilerden sadece bir tanesinin hasat edilebilecek durumda olduğuna şahit oldum.

Geniş bozkırda araç ile yol alırken ekinlerin çıkmadığını, tarlaların sürüldüğünü veya hayvan sahipleri tarafından kiralanıp otlatıldığına şahit oluyoruz.

Hanyıkığı bölgesinde tarlaları yayan çobanlar, Halit Ertan ve Nurulah Taşpınar” çiftçinin anası ağlıyor” sözü her şey anlatmaya yetiyordu.

Geçtiğimiz günlerde Türkiye Ziraat Odaları Birliği Yönetim Kurulu üyesi Mustafa Hepokur” Konya da kuraklık yok” diye bir açıklama yapmıştı.

Şimdi biz gözümüz ile gördüğümüze mi inanacağız yoksa Hepokur’amı.

Masa başında açıklama yapmak kolay tabiki. Önemli olan bütün bölgeler gezmek, çiftçiler ile görüşmek gerekir.

Karapınar da durum çok vahim Konya bölgesinden fazla hububat ekimin yapıldığı Karapınar da gelinen nokta içler acısıdır.

Çiftçi sıkıntıda, borçlar yığılmış kalmış. Yapılacak şey çiftçinin kurtuluşu yönünde reçete hazırlamaktır.

Seçim zamanı köyleri gezen siyasetçileri, çiftçinin bu zor gününde görememek de bana göre ikiyüzlülüğün bir ifadesidir.

13 tane İktidar milletvekilinin bir tanesini Karapınar da göremedik. Bir hafta sonu köylere gelip incele yapılsa, durumun önemi daha iyi anlaşılırdı.

ŞEBİNKARAHİSAR DAĞ BAŞIMI?

Birkaç gün önce aldığım telefondaki “boğuk, üzgün ve korku dolu ses” kötü bir şeylerin habercisi idi.

Giresun ili Şebinkarahisar ilçesinde bulunan Meslek Yüksekokulu Turizm ve Otel İşletmeciliği bölümü birinci sınıf öğrencisi Latif Güdül, 4 ay boyunca bir arkadaşının çektiği işkence ve dayaktan sonra okulu bırakma zorunda kaldığını söylüyordu.

İnanın telefonda dona kaldım. Hiç bir şey diyemedim.

Sebebini sordum.

Verdiği cevap ile şok oldum.

Aynı soruyu 3 kere sordum, noktası virgülüne kadar aynı anlattı.

3 arkadaşı ile birlikte aynı evi paylaşan Karapınarlı Latif Güdül ve İzmirli Uğur Çakır Okulu bırakmak zorunda kalmışlar.

Aynı okulda okuyan Şebinkarahisarlı Emrah E, adlı kişi ve arkadaşları tarafından 4 ay boyunca dövülen gençler “kendilerine kız ayarlanmadığı” gerekçesi ile işkence gördüklerini hatta buna ilçede bulunan bir cafe işlemecisinin de katıldığını belirtiyorlar.

Okulda, evde ve sokakta sık sık dövülen gençlerin, mensup olduğu parti binasında da aynı muameleye maruz kaldıkları belirtiliyor. Dayak yiyen gençler, şikâyetlerini Yüksek Okul Müdürüne bildirmelerine rağmen, müdür bunun kendilerinin konusu olmadığını belirtmiş.

Şebinkarahisar’da yaşanan bu utanç verici durum karşısında, yetkililerin gerekli işlemleri yapıp yapmayacağı bilinmiyor.

Ancak bunun Şebinkarahisar için büyük bir ayıp ve kara leke olduğunu söylüyorum.

Okulda çakallık değil eğitim görülür. Okulda ve sokakta insan döven gençler, bu desteği nerden ve kimlerden alıyor? Okul müdürünü öğrencileri koruyamayacaksa o koltukta işi ne?

Soruları çoğaltmak mümkün.

Ama 2 tane gencin geleciği ile oynamaya kimsenin hakkı yok. Şebinkarahisar’da yaşanan bu olaylar, belki de Türkiye’nin birçok bölgesinde yaşanıyor.

Öğrencilerin ailelerinden uzak olmaları ve güvensizlik sebepleri ile olaylar ortaya çıkamayabiliyor.

Türkiye’nin neresinde olursanız olun “Bize kız ayarlamadınız” diye dayak atılması koskoca bir ayıptır. O ilçede oturan herkesin bu iş de sorumluluğu vardır.

Başka gençlerin eğitim hakkı alınmadan Şebinkarahisar Kaymakamı, Emniyet Müdürü ve Savcısı bu işi araştırmalı ve suçlulara gereken cezayı vermelidir.

Ben buradan soruyorum: Şebinkarahisar dağ başı mı yoksa köpeksiz köy mü?