"Babacığım sen bir saatte ne kadar para kazanı­yorsun?'

İşten dönen babasına yarı ürkek, yarı hayran ba­kışlarla bu soruyu sordu minik erkek çocuğu. Soru­ya şaşıran baba, oğluna "Bak evlâdım, annen bile be­nim ne kadar kazandığımı bilmiyor" diye cevap ver­di. "Şimdi beni rahat bırak, bak çok yorgunum."

"Lütfen babacığım, lütfen söyler misin, bir saatte ne kadar kazanıyorsun?" diye ısrar etti minik çocuk.

"Yavrum, benim bir saatte kaç para kazandığımı öğrenip de ne yapacaksın?"

"Ama baba, lütfen!"

Baba sonunda pes etti ve söyledi: "Saatte yirmi dolar."

"Peki baba, bana on dolar borç verir misin?"

Günün yorgunluğunu ve stresini zihninde fazla­sıyla hisseden huzursuz baba sonunda patladı:

"Yani bunun için mi benim ne kadar kazandığımı soruyordun? Doğru yatağına! Beni daha fazla rahat­sız etme!"

Oğlu yanından üzüntüyle ayrıldıktan sonra, adam bir müddet aralarındaki konuşmayı ve onu azarlamasını düşündü. "Belki de" dedi kendi kendi­ne, "oğlum o parayla bir şey almak istiyordu."

Sonunda, vicdanının sesini dinleyip oğlunun oda­sına gitti.

"Oğlum uyuyor musun?" diye sordu.

"Hayır babacığım, uyumuyorum" dedi oğlu yarı uykulu bir sesle.

"Al, işte benden istediğin para."

"Teşekkür ederim babacığım!" diye sevindi oğlu, sonra da elini yastığının altına sokup bir miktar da­ha para çıkardı.

"Artık yeterli param var. Şimdi tam yirmi dolarım oldu."

Babası oğluna şaşkın gözlerle bakarken, söyledik­lerinden hiçbir şey anlamamıştı. Ve oğlu parayı ba­basına uzatırken, amacını da söyleyiverdi:

"Babacığım, bana bir saatini ayırabilir misin? Se­ninle doya doya bir saat boyunca oynamayı ve ko­nuşmayı o kadar çok istiyorum ki!"

Baba, ne söyleyeceğini bilemedi. Akşam geç vakitlere kadar çocuğu için çalıştığını düşünerek kendisini teselli etmeye çalışmıştı hep. Ama şimdi mınik   yaştaki   oğlu   kendisine   hayat   boyu unutamayacağı bir ders veriyordu: Çocuğunun gözünde, onun için ne yaptığı değil, onunla birlikte ne yaptığı önemliydi.

(*) Moral   veren  öyküler