Hayat Kitabımız Kur’ân, Hz. Lokman’ın oğluna vaazından bahseder:

Lokman, oğluna öğüt vererek şöyle demişti: Oğulcuğum!... (31/13)

Kur’ân’da bir sayfada anlatılan bu vaaz, Lokman’ın tek kişilik cemaati olan oğluna yaptığı vaazdır.

Hz. Lokman, tek kişilik cemaati olan oğluna vaaz etmektedir, ayetlerde. Hem de Yavrucuğum diye başlayan ve sürekli tekrarlanan bu şefkat ifadesiyle.

Kur’ân, bize bunları sadece bilgi sahibi olalım diye anlatmaz, ibret alalım diye anlatır. Bizler de çocuklarımıza vaaz edelim diye hatırlatır.

Peki, biz hiç çocuğumuzu karşımıza alıp ona vaaz ettik mi? Bir cemaate nasihat eder gibi, onları ciddiye alıp şefkat ve merhametle vaaz verdik mi yavrumuza yahut yavrularımıza?

Çocuklarımız genelde bizim emir erlerimizdir. Sürekli emrettiğimiz, kızdığımız, uyardığımız, fırçaladığımız, azarladığımız emir erlerimiz! Onları ciddiye almadık çoğu zaman, muhatap olarak görmedik. Başkalarını kazanmak için gösterdiğimiz özeni onlara göstermedik. Uzun uzun ve sürekli onlarla konuşmadık, onları ikna edecek şekilde onların vaizleri olmadık.

Oysa onlar, Yüce Yaratıcının bize emaneti ve en büyük nimetidirler. Bu emanetten öncelikle sorulacağız, bu nimetlerin hakkını ne kadar ifa ettik, şükrünü ne kadar eda ettik diye sorgulanacağız.

O halde şimdi herkes alsın çocuğunu karşısına, bir vaiz edasıyla, onları ciddiye alsın, onlara hitap etsin, onları ikna etsin, onları bağrına basarak nasihat etsin, zaman zaman da onları uyarsın. Zira bir kişilik vaazında Lokman, hem uyarıyor, hem bilgilendiriyor, hem emrediyor.

Tabi ki bu sorumluluğumuzu layığıyla ifa edebilmek için önceden hazırlanmak gerekir. Bilgilenmek gerek, sinirlerimizi kontrol etmek gerek, hikmet sahibi bilge kişi Lokman’ın diliyle dillenmek gerek.

Biz Lokman Hekim gibi babalar olursak, çocuklarımız da o babalara layık evlatlar olacaktır. Lokman gibi bir baba olamadığımız sürece, haylaz çocuklarımızdan şikâyet etme hakkımız yoktur.