Geçenlerde elime bir kitap geçti.

Kendini dünyanın en akıllı adamı ilan etmiş birisi kaleme almış.

Adı; İflas Etmenin Yolları.

Hatta yüzde yüz garanti de vermiş.

Kitabı okuyun, eğer batmazsanız suratıma tükürün diyor.

Yazar; iflas etmek sanıldığı kadar kolay bir iş değildir, emek ister diyor.

Pek çok tespiti var yazarın.

Zaten sırf makaraya sarmış.

Parayı bulunca, sıfır Mercedes’ten tutun, lüks villaya,

Dışı camlı lüks binaya kadar her şeyi yazmış içine..

Hatta, hiçbişey yapma diyor.

Allah’ın yürü ya kulum demesini bekle, o yürü diyinceye kadar kıpırdama gibi esprili yaklaşımları da var.

Kitabın tamamını okudum, bazen çok güldüm bazen de aklıma bizim Konya geldi.

Özellikle şu dedikodu olayı.

Malum dedikodusuz olmaz.

Eğer batmak veya batırmak istiyorsan bu unsuru sakın göz ardı etme.

Birisi senden yükseğe mi çıkmak istiyor?

Hemen paçasından tut çek aşağı.

Zaten sırf bu şekilde Bakansız kalmadı mı bu şehir?

Hatırlıyorum o dönemki olayları.

En az iki bakan istiyorduk.

Ne aldık?

Ne aldığımızı yazmayım şimdi.

Ayıp olur.

Herneyse.

Aklıma nasıl Konya geldi onu anlatayım ben.

Malum bizim de büyük firmalar ile ilgili dedikodu sardı bi kaç gündür Konya’yı.

Şu kadara battılar.

Şu kadar borcu var.

Banka el koymuş.

Tefeci rest çekmiş.

Kim söyledi?

Bir arkadaş.

Hep böyle başlar zaten.

Bi arkadaş, bi diğerine;

Sakın başkasına söyleme diye başlar bu olay.

Sonra o bi arkadaşına.

O başka bi arkadaşına.

Falan derken, bütün şehir ortak olur olaya.

Sonuç?

Şehre büyük zarar.

Hatta o kadar büyük ki,

Şimdi anlayamazsınız.

Peki ne zaman anlarsınız?

Hele siparişler, opsiyonlar, iskontolar bi dönmeye başlasın o zaman.

Ha unutmadan son bi dedikodu size;

Mevlana törenlerinin olduğu hafta hava kirliliği olabilirmiş.

Bi arkadaştan duydum.