İnsan kolay tatmin olmaz. İnsan arar. İnsan inşa eder. İnsan estetik, soyut, manevi, zihinsel ve duygusal hazlar üzerine yeni şeyler üretir.

Farklı insanlar, farklı mevkiler, ikilemde yaşayanlar… Modern hayat bizi bölüp parçaladı mı yoksa kendimiz kalarak yaşamaya devam mı ediyoruz?

Descartes; “Düşünüyorum o halde varım” demiş.

“Varım” diyebilmek için bir varlık savaşı vermek lazım. Var mıyız?

Sadettin Ökten hoca diyor ki: “İnsanın doğduğu zamandan öleceği zamana kadar sevgiye, muhabbete ihtiyacı vardır. Hiç başka bir şeye ihtiyacı yoktur, rızkı Allah verir. Muhabbeti de kullara tevdi etmiştir. Muhabbetli yaklaşmak, muhabbetle yaşamak çok önemli…”

Öyleyse şu mu: “Seviyorum o halde varım” ya da “Hissediyorum o halde varım” veya “Muhabbet edebiliyorum o halde varım”…

Aslında hepsinin benim nezdimde özü; doğayı izliyorum o halde varım. Her an bir tecelliyat var… Var olduğumu hissettiriyorlar.

Eskiden her şey düşünce ile tanımlanırken bugün sanki daha çok “hislerle” tanımlıyoruz çoğu şeyi.

Geçtiğimiz haftalarda carpe diem odaklı bir yazı yazmıştım. Bu yazı da biraz onun devamı gibi oldu… Farketmeden.

Mesele hani şu dış ilişkilerden ziyade, iç ilişkilerimiz. İçimizdeki hazineyi keşfetmekle ilgili…

Sadettin Ökten hocanın dediği; bedensel hazlar, zihinsel hazlar ve ruhsal hazlar üzerinden gidersek, insan hepsini tatmalı ve var oluşunu anlamalı diyorum ben. Bu sıralama herkes için değişiktir, benim için ruhun hazzıdır üst nokta.

İçimdeki o hazineyi keşfettim o halde varım.

Tabii bunu söyleyebilmek için daha çok şey merak etmek, daha çok şey söylemek, daha çok şey okumak ve dinlemek gerek. Henüz hamız, bir gün gelir yanarız. Gelir mi o gün bilemiyorum. Belki.

Şu akan hayatın içinde zevk almamız lazım. Bir nevi; Şifa niyetine yaşamak…

Bunun üzerine düşünelim biraz; haftaya da böyle bir şeyler söyleyelim…

İyi bir beyin fırtınası için, iyi kalp sesi dinlemeler diliyorum.