Sana öyle bir oyun oynanmış ki, oyun içinde oyun olduğunu fark etmiyorsun.

Tamam sahnedesin. Doğru.

Tuhaf olansa hiç kimse baş rol değil.

Fakat herkes oyundaki en önemli aktörün  kendisi olduğunu zannediyor.

Öylesine oynuyor ki,

Bütün salon ve seyirciler sürekli ve sadece onu izliyormuş gibi.

İlginç olansa seyirci filan da yok.

Bu öyle bir oyun ki, oynayan da seyreden de aynı.

Ve hepimiz öyle bir oynuyoruz ki, gerçekten de hakkını veriyoruz. Bütün duygularımızla, bütün sahiciliğimizle.

Oyunun biteceği ve sonrasının daha sahici olduğu söylenmekle beraber hepimiz yine de bu bitişten endişeliyiz. Bitmesin istiyoruz. Rolü sona erip aramızdan ayrılanları alelacele gönderip bu ironiyi kaldığı yerden sürdürmeye devam ediyoruz.

Binlerce duygu, binlerce replik, hepsi de özü itibari ile aynı.

.Baksana kimse senaryodan memnun değil. Hem herkes kendi senaryosunu kendi yazmak istiyor.

Tamam kabul, ufak tefek rötuşlar yapmana izin veriliyor verilmesine de, hepimiz bal gibi biliyoruz yönetmene ve senariste gücümüzün yetmediğini.

Ey insan senaryosunu yazmadığın oyunu abarttın.

Sana kolay bir yol söyleyeyim de boşu boşuna yorulmayasın.

Birincisi, seyirciyi ve alkışı çok da dikkate alma. Roller sürekli değişir.

 İkincisi oyundan sonrasını merak et.

Üçüncüsü asıl senariste güven. Olana razı ol ve sakinleş. Kostümle, dekorla uğraşma.

Dördüncüsü ise bitecek olana bel bağlama. Baktın ki bir şey geçici sen de ona öyle davran.

Beşincisi, asıl senaryodan ayrılma. Repliklerini hep oradan seç.

Bak kardeş, bu oyun bizden önce de vardı, bizden sonra da olacak. Sonuçta oyun. Uykudaymış gibi düşün. Rüya gibi. Uyanınca bitecek. Rüyanda kolun kesilse ne olur? Fakir olsan ya da zengin? Korksan ya da coşsan? Haksızlığa uğrasan mesela?

Uyanınca oh çok şükür rüyaymış dersin hepsi bu.

Rüyadasın kardeş.

Lütfen abartma.

Sen La oldun artık İlla makamında karar kıl. ( Bende fani oldun, benimle baki ol)

Şaşılacak şey şu sen hem esirsin hem de emir. Mesnevi.IV. 15335