Üç haftalık bir ayrılıktan sonra tekrar Konya’ya dönmek ne güzel? Dünya işlerinden tamamen uzak geçen bu sürenin ardından günlük hayata alışmak biraz zor oldu. Bir çok şey gibi futbolu da fazla özlememişim ama maça günü gelince Konyaspor’u özlediğimi hissettim.

Antalyaspor ve Kasımpaşa maçlarını izlemedim. Biraz bilgi topladım ve benim izlediğim son maçlardaki pozisyon ve şut kısırlığının en azından geçtiğini öğrenmek güzeldi. Bursa maçının ise Antalya gibi kolay geçmeyeceğini ön görmek zor değildi. Rakip, Hamza Hamzaoğlu ile anlaşınca aldığım bilgiye göre hayli moral depolamış. Josue ve Stoch’un da kadroya girmesi, Bursa’nın hücum gücünü arttırdı.  

Aykut Kocaman buna önlem olarak M’bamba ile birlikte üçlü ve güçlü bir orta saha ile sahaya çıktı. İlk yarım saat, dengeli ve orta sahayı hakimiyet altına almak isteyen iki takım vardı. Ve her iki takım da birbirini ortadan hücum etmeye zorlayınca oyun ilk yarı kilitlendi. Konyaspor’un Bajic ile bulduğu güzel golün sorumlusu ise uyuyan ve fazla önde olan Bursa defansı. Yoksa iki takım da gol atamazdı ama ilerde tıkanınca geriye çekilip top taşıyan, Bajic’e boşluk oluşturan ve güzel bir asist yapan Rangelov’un hakkını yemeyelim.

Gol ilk yarının son dakikasında geldiği için Bursaspor’un ikinci yarıya baskılı başlaması gerekiyordu fakat hem Konyaspor’dan korktukları hem de savunmaları ara paslarda uyuduğu için kontrollü bir şekilde oyunu rakip sahaya yıkmaya çalıştılar.

Sağ kanadı yoğun olarak kullanıp tam meyve alacakları sırada Dzsudzsak yanlış görmediysem küfür nedeniyle kırmızı kart gördü ve maç 20 dakika kala bitti. Konyasporlu oyuncular biraz fazla korumacı oynadı ama bunun çok da bir önemi yoktu.

Aykut Kocaman uyumlu bir ekip yakaladı. M’bamba, tabiri caizse takıma cuk oturmuş. İnceman’ın yerine cezası dolacak Holmen’in gelişiyle takım daha da iyi işler yapabilir. Az hatayla alınan temiz bir üç puan. Aykut Hoca da, Konyaspor tarihinin ilk yarıda en yüksek puanını topladı.  Güzel istatistik. Darısı ikinci yarıya inşallah.