“Ramazan ayını nasıl değerlendiriyorsunuz?” Bu soru üzerinden bir şeyler söylemek istiyorum bugün. Belki siz de kendinize sormak istersiniz ve benimle birlikte düşünürsünüz.

İlk birkaç günün zorluğunu attık. Ruhumuzda bir kendini dinleme, bedensel bir yavaşlama seziyorum ben. Dış dünyadan uzaklaşıp, kendi iç dünyana açılıyorsun sanki bu süreçte.

Ramazan ayı bize çok farklı duyguları yaşatıyor.  Şu anlamda bir farklılık hissediyorum; hep beraber iftar etme neşesi, teravih namazı, edilen dualar, sahur vakitleri… Bir elin bize dokunması ve işte bu dünyanın ötesinde düşünmemizi sağlayan bu olanlar…

Ramazan, açlığın ve arzuların durdurulması esasen. Bir ket vurumu, bir durdurma hali. Nihayetindeki eşitlenme hali… Bir uyanış gibi iftar saatleri, o sevinçler hepimizi aynılaştırıyor. Çok şükür.

Nefse hâkim olmanın, sabretmenin hakkını vermek Ramazan. Paylaşmanın önemini hatırladığımız bir dönem Ramazan. İrade dediğimiz şeyi ortaya koyduran bir süreç Ramazan. Zannediyorum bu sebeplerden 11 ayın sultanı.

Yaratılmışların en şereflisi insanlar olarak, bize bahsedilen hürriyet içindeki Ramazanlar için şükretmek lazım. Barış ve huzur içerisinde bu günleri yaşatana şükretmemiz gerek. Tadına bakabildiğimiz lezzetlerden dolayı minnet duymamız gerek.

Ramazan da toprağa düşen fidanın bayramda yeşermesini dileyerek geçirmeliyiz bu ayı. Orucun süresini, zorluğunu düşünmek yerine 16 saat aç kalmanın zaferini hissetmeliyiz. Bu bir varlığı anlama şekli de bana göre. 

Hepsinin ötesinde Ramazan ayı bize “verme”yi öğretiyor. Zamanını, paranı, sevgini vermekten bahsediyorum. Verme eyleminin gücünü görüyoruz, hissettirdiklerini yaşıyoruz. Vermek içimizdeki iyilik potansiyelini harekete geçiriyor. İşte bunların hepsi Ramazanda bize daha da yaklaşıyor. Bizi daha insan yapıyor.

Bol tebessümlü, bol dualı bir Ramazan umuyorum hepimiz için. Bize şifa olacak bir Ramazan diliyorum. Dertlerimizden ve günahlarımızdan arındığımız bir Ramazan geçirmemiz temennileriyle…

Allah dualarınızı, yaptığınız ibadetleri ve tuttuğunuz oruçları kabul etsin.