Birleşmiş Milletler, İsrail zulmüne yeşil ışık yakıyordu...

Amerika Birleşik Devletleri, ateşkese mani oluyordu...

İsrail, ‘Kaçırılan askerlerimiz iade edilmedikçe silahlar susmaz’ diyordu...

Ne oldu?

Hizbullah, esir aldığı iki İsrail askerini geri mi verdi?

Hizbullah, İsrail’e bir daha dokunmamayı mı taahhüt etti?

Hizbullah, silah bırakmayı kabul mü etti?

Hayır; ama Birleşmiş Milletler, İsrail’in ağabeyi Anglo-Amerika dahil, yine de ateşkes çağrısı yaptı ve İsrail bu çağrıya uyacağını açıkladı.

İlgili BM kararının menfi yönlerini daha sonra konuşuruz; konuşulması gereken ilk şey Hizbullah’ın zaferidir, İsrail’in yenilgisidir.

Şeyh Nasrallah’ın dediği gibi “dağlar yerinden oynasa bile ayakları yerlerinden oynamayan” Hizbullah savaşçılarının duruşunda hiçbir değişiklik olmadı.

İsrail, Hizbullah’tan en ufak bir taviz bile koparamadı.

Taviz veren, ‘Kaçırılan askerlerimi geri almadan durmam’ dediği halde durmayı kabul eden İsrail oldu.

Lübnan sokaklarına bakın…

Zafer bayramı...

Evleri yıkılan Güney Lübnan ahalisine kulak verin; “Şeyh Nasrallah’a feda olsun!”

İsrail’de var mı böyle bir şey?