Asfaltsız yol da var, ayakkabısız insan da

Ramazan’ı da geride bıraktık…

Bize verilmiş diğer imkânları bıraktığımız gibi…

Geriye dönüp dokunmak ya da düzeltmek istediğimiz ne çok şey vardır da buna imkân yok…

Dün geçip gitmiştir; bugün ve şu andır dokuyabileceğimiz…

Ne garip.

Düne dair değiştirmek istediğimiz onca şey olur da bugünü de bozuk para gibi harcayıveririz.

Ne yazık.

Selçuklu Belediyesi’nin iftar çadırında yaklaşık 60 bin kişi iftar etmiş…

MHP’nin iftar çadırından da binlerce kişi geçmiş…

Sonra sanayilerde ve değişik yerlerde iş adamlarımızın ve bazı derneklerimizin de çadırları vardı…

Büyükşehir Belediyesi erzaklık poşetler dağıtmış; Meram, Karatay ve Selçuklu belediyeleri de dağıtmışlardır…

Karatay Belediyesi’nin aşevini unutmamak lazım…

Sofralara oradan sıcak yemekler taşındı.

Bunlar elbette iyi şeyler…

Meram Belediye Başkanı Refik Tuzcuoğlu daha bayramın ilk gününde mesaide olan çalışanlarını ziyaret etti, onlarla bayramlaştı.

Büyükşehir Belediye Başkanı Tahir Akyürek de, Konya’daki misafir öğrencilerle birlikte idi…

Ne güzel…

Oysa protokol bayramlaşmalarını çok sıcak bulmuyorum… Hemen her ortamda, bir araya gelen büyüklerimiz bayramın ilk günlerinde bir kaynaşma aracı olarak ‘bayramlaşıyorlar’…

Ama mesela bu bayram Vali Osman Aydın Konya’da yoktu…

Onun yerine Vali Vekili Nevzat Dalkıran’ı gördük huzurevinde, çocuk esirgeme kurumunda…

Emniyet Müdürü Salih Tuzcu da yoktu…

Hem vali hem de emniyet müdürü huzur içinde sevdikleriyle bayram etmiş olmalılar…

Sayın Valim, Sayın Emniyet Müdürüm bayramınız mübarek olsun…

***

Ramazan’da, vermeye ihtiyacı olanlarla almaya ihtiyacı olanlara aracılık eden bir arkadaşımın anlattıkları ne yaparsak yapalım bir eksik kaldığını ortaya koyuyor…

Arkadaş, ayakkabı temin edip tespit ettiği ihtiyaç sahiplerine dağıtıyor…

Kenar mahallelerimizin birinde ayağında yaz kış terlikle dolaşan biri de var listesinde…

Götürüp veriyor ayakkabıyı…

Ayakkabıyı alınca söylediği söz şok edici: Tam 4 yıl önce böyle bir ayakkabı beğenmiştim ve benim de böyle bir ayakkabım olması için dua etmiştim…

Düşünebiliyor musunuz, 4 yıldır ayağında terlikle ettiği duanın eni sonu bir çift ayakkabı…

Duası kabul oluyor…

Bunun üzerine ona bir de kışlık bot veriliyor…

Ettiği söz yine şok edici; bir başka ihtiyaç sahibine verseniz…

***

Hani yapılanı edileni küçümsediğim için değil…

Asfaltsız sokak kalmadığını, fakir fukaraya şu kadar erzak dağıtıldığını, hastaların tedavi ettirildiğini, sosyal belediyecilikte ödüller kazanıldığını işitip dururuz…

Ama ne olursa olsun hep bir eksik kalıyor…

Asfaltız bir kenar mahalle; çantasız bir öğrenci, ayakkabısız bir baba, pardösüsüz bir anne bu şehrin bir kenarında dua edip 4 yıl bekleyebiliyor…

***

Yatlı katlı dualar edenlerin bir 4 yıl beklemeye tahammülü var mı bilmiyorum…

Dört yılda kaç çift ayakkabı eskittiğimi de hatırlamıyorum…

Ramazan’da yardımsever olmuşsak bu huyumuzdan hiç vazgeçmeyelim, olmaz mı?

Belki yıllar önce edilen bir dua biz vasıta kılınarak yerine gelmiş olacak…