Ey zalimler!
Bizler için ölüm, hayır yarışını tamamlamaktır… Zalimlerle hesaplaşmak için ahirete yol almaktır…
Ey zalimler!
Bizde, ölenler için “rahmete erdi” derler… Ölüme “rahmet” ismi verirler… Ölenlere “merhum” diye hitap ederler…
Ey zalimler!
Bu ümmet ölümü “rahmet” bilir… Ölüm bizler için bir “rahmet vesilesidir”… Bizler için ölüm felaket değil bir felah elçisidir… Ahirete nisbetle mü’mine zindan olan dünyayı terk etmektir…
Ey zalimler!
Her ölüm dünya Müslümanlarına yağan bir “rahmet yağmurudur”… Onun için matemlerimizde “rahmetler” okunur…
Ey zalimler!
Yağdırdığınız ölüm kurşunları rahmet yağmuru olarak yağar üzerimize… Gücünüz yetmez bize... Hesabımız bitmez sizinle… Dönüp bir bakın kan kokan tarihinize… Öldürüldükçe dirilen Habillere…
Ey zalimler!
Bu dünya kalmaz size… Kalmadı sefih ve sefil seleflerinize… Firavunlarınıza, Nemrudlarınıza, Ebu Cehillerinize… Bu gözdağınız kime?
Ey zalimler!
Siz korktuğunuz için öldürürsünüz, biz ise korkmadığımızdan ölürüz, öldürülürüz… Korkuyu korkutacak bir imanla toprağa gömülürüz… Şehadet yolunda ölüm gönüllüsüyüz…
Ey zalimler!
Siz öldürdükçe ölmektesiniz… Zulümlerinizle insanlığın vicdanından silinmektesiniz… Zulmü bitirmek için gelen dinin mü’minlerini öldürmekle bitiremeyeceksiniz… Kin, nefret ve korkularınızla gebereceksiniz… Cehenneme gireceksiniz… Siz hep kaybedeceksiniz…
